CD-RECENSIE 

Gary Bartz, Ali Shaheed Muhammad, Adrian Younge – Jazz is Dead 6
bezetting: Gary Bartz altsaxofoon; Ali Shaheed Muhammad & Adrian Younge vleugelpiano, hammond orgel, elektrische gitaar, basgitaar, synthesizers, mellotron, vibrafoon, fluit, tubular bells, autoharp; Greg Paul drums; Elgin Clark, Anitra Castleberry, Loren Oden, Saudia Yasmein zang
opgenomen: Linear Labs Studios, Los Angeles
uitgebracht: 2 april 2021
label: Jazz is Dead Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 27’39
website: jazzisdead.co
door: Mathijs van den Berg


Binnen de hiphopscene van eind jaren tachtig, begin jaren negentig waren A Tribe Called Quest en De La Soul vreemde eenden in de bijt met hun jazzy sound, relaxte raps en positieve geluid. Wat hun muziek achteraf gezien vooral zo goed maakte waren de samples die ze met ruime hand haalden uit de jazzfunk van de jaren zeventig van onder andere Roy Ayers, Johnny Hammond en Donald Byrd. Een aantal van deze helden is nog in leven en treedt nog altijd op, en heeft daardoor nog niets aan kwaliteit ingeboet. Als eerbetoon aan hen nemen Ali Shaheed Muhammad van A Tribe Called Quest en componist/producer Adrian Younge platen met hen op waarbij het materiaal gezamenlijk tot stand komt. De serie komt uit onder de provocerende titel Jazz is Dead op het gelijknamige platenlabel. Na samenwerkingen met onder meer Roy Ayers en Azymuth, is er nu een album met altsaxofonist Gary Bartz en de stoom slaat er opnieuw van af.

Jazzfunk
Geen stijl of Bartz heeft hem verkend: bebop, hardbop, freejazz, spiritual jazz, souljazz, jazzfunk, fusion, acid jazz. En nog altijd staat hij open voor nieuwe muziek, denk aan zijn recente samenwerkingsverband met de Britse groep Maisha die spiritual jazz combineert met afrobeat. Met Muhammed en Younge wordt teruggegrepen op zijn jazzfunk-periode met het beroemde producersduo The Mizell Brothers, waarmee Bartz de albums ‘The Shadow Do’ (1975) en ‘Music Is My Sanctuary’ (1977) opnam. Een andere reden waarom Bartz bij het duo in de smaak viel is zijn politieke stellingname die naadloos aansluit bij de Black Lives Matter-beweging waar zij zich beiden voor inzetten.

Uniek
De nummers hebben hetzelfde sexy, boterzachte geluid als de Mizell-platen. Aan de andere kant hoor je in hiphop verankerde grooves. Mooi hoe oud en nieuw met elkaar versmelten. Maar natuurlijk is vooral Bartz de smaakmaker met zijn unieke toon en briljante frasering. Muhammed en Younge nemen, op de drums na, alle instrumenten voor hun rekening, waarbij ze ook voor jazzfunk typische instrumenten als fluit en vibrafoon bespelen. Samen met onder andere zwoele synthesizers en vervormde gitaren creëren ze een warm bad waarboven Bartz uitgebreid kan soleren. De ene keer ligt daarbij de nadruk op de melodie, de andere keer betreft het uitgebreidere improvisatie. Drummer Greg Paul zorgt voor stevige en gevarieerde ritmes. 

Sensueel
De plaat bevat zowel ontspannen als meer uptempo nummers. ‘Spiritual Ideation’ dreunt uit de speakers met een vette groove, dampende synthesizers en Bartz’ soulvol zwermende sax. Bij ‘Visions of Love’, met fluit en vibrafoon boven golvende bastonen, zak je nog eens extra onderuit. Het sensuele achtergrondkoortje maakt de sfeer compleet. Op het uptempo ‘Black and Brown’ haalt Bartz improviserend flink uit. Op ‘Distant Modes’ is er een mooie spanning tussen de gebroken ritmes en Bartz’ relaxte spel. Het is jammer dat het na een krap half uur alweer is afgelopen. Maar dan zet je hem gewoon op repeat. Bovendien is album nummer zeven alweer in de maak, met jazz- en bossanova-pianist Jo?o Donato. Jazz is nog niet dood.  

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Day By Day