CD-RECENSIE 

Sam Newbould – Bogus Notus
bezetting: Sam Newbould altosaxofoon; Bernard van Rossum tenorsaxofoon; Youngwoo Lee piano, Fender Rhodes; Daniel Nagel contrabas; Guy Salomon drums, percussie. Gastbijdragen: Ian Cleaver trompet; Beth Aggett vocalen; Billy Marrows  gitaar, vocals; Federico Calcagno basklarinet
opgenomen: september 2020, Studio 150 Bethlehemkerk, Amsterdam
uitgebracht: 5 maart 2021
label: Zennez Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 41’47
website: samnewbould.com - zennezrecords.com
door: Mathijs van den Berg


De Britse saxofonist Sam Newbould (1990) woont sinds 2016 in Amsterdam. Met zijn internationaal samengestelde kwintet debuteerde hij in 2019 met ‘Blencathra’, dat in binnen- en buitenland goed werd ontvangen. Newbould won in dat jaar de Keep An Eye Records, wat hem de middelen verschafte een vervolgalbum op te nemen. Op ‘Bogus Notus’ pakt hij uit met diverse gastmuzikanten. Zijn kwintet is op toetsenist Youngwoo Lee na ongewijzigd. De acht composities zijn allemaal van Newboulds hand.

Zowel zijn rustieke geboortestreek Cumbria als zijn nieuwe grootstedelijke woonplaats vormt de inspiratie voor dit album, getuige de kreet op de hoes: ‘The joy of home mixed with the discomfort of being an ousider’. Dat laatste hoor je weinig terug in de muziek, die vooral warm en harmonieus klinkt. Op sommige nummers is de invloed van Engelse folk hoorbaar. De andere genoemde invloeden: twintigste-eeuwse klassieke muziek, rock (Radiohead) en pop gaan bijna onmerkbaar in een jazzgeluid op. Newbould laat zich in zijn spel vooral inspireren door Wayne Shorter. 

Opvallend zijn de strakke blaasharmonieën die door de toevoeging van trompettist Ian Cleaver voller klinken. De muziek is bijzonder fantasierijk en biedt veel verrassingen. Zoals de plotseling opduikende latin op ‘Left Side of the Cove’ na een lieflijk begin met zachte saxofoon. Na dit weelderige nummer is ‘Concrete Caterpillar’ een stuk kaler met scherp fraserende blazers en een hoekige groove. Het langzame, folky ‘Carried to the Common’ heeft een mooie, beeldende sfeer. Met ‘Song for Annie’ bevat het album ook nog een vocale track, die overigens nogal zoet is. De stem van Beth Aggett doet in de verte aan Norah Jones denken. Gitarist Billy Marrows verzorgt hierop ook de achtergrondzang.

De nummers zijn rijk gelardeerd met solo’s van verschillende groepsleden, waarbij vooral de lange solo van Cleaver op het titelnummer de aandacht trekt. Het slotstuk ‘Superfast Fibre Optic Broadband’, met ritmische Fender Rhodes, krijgt extra kleur door de basklarinet van Federico Calcagno. Newbould plaatst zichzelf niet op de voorgrond, ‘Bogus Notus’ is echt een groepsalbum. Muzikaal gebeurt er ontzettend veel. Misschien iets te veel om een geheel te zijn. Maar het is een album waarnaar je niet raakt uitgeluisterd. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Cd-presentatie Bogus Notus
Februari, 2021.