CD-RECENSIE 
Archie Shepp & Jason Moran – Let My People Go
bezetting: Archie Shepp, zang, sopraan– en tenorsaxofoon; Jason Moran piano
opgenomen: 12 september 2017, Jazz à la Villette Festival Parijs, en 9 november 2018, Enjoy Jazz Festival in Mannheim
uitgebracht: februari 2021
label: Archieball (Broken Silence)
aantal stukken: 8 (12 in de digitale HR versie)
tijdsduur: 62’55 (99’55 in de digitale HR versie)
website: brokensilence.de
door: Cyriel Pluimakers
Saxofonist Archie Shepp (1937) was in de jaren zestig een van de fakkeldragers van de free jazz. Een muzikale opvatting die hij combineerde met politieke statements over de Black Power beweging. Shepp werd gezien als een waardige opvolger van John Coltrane, die voor hem de jazz jarenlang had gedomineerd.
Maar het revolutionaire hart werd eind jaren zeventig ingeruild voor de jazztraditie. Shepp presenteerde zich ineens als een voortzetter van de swing en de bebop. Helaas zorgden embouchureproblemen er vanaf het begin van de jaren tachtig voor dat de saxofonist niet meer op hoog niveau kon presteren. Bij een operatie aan een goedaardig gezwel aan zijn onderlip moest er door de chirurg zoveel weefsel worden weggehaald dat hij opnieuw moest leren spelen. Shepp worstelde zich door de concerten heen en sommige optredens waren een regelrechte mislukking. Met zang en poëzievoordracht vulde hij meestal een deel van de tijd om zijn onderlip niet te veel te belasten.
Woordvoerder
Shepp werd een echte woordvoerder van Black Art en combineerde moeiteloos gospel, blues, jazz en literatuur. Als podiumpersoonlijkheid was hij niet stuk te krijgen en dat hoor je op de opnames die hij een aantal jaren geleden met Jason Moran maakte op jazzfestivals in Parijs en Mannheim. Samen met de aanzienlijk jongere pianist brengt hij op authentieke wijze zijn roots tot uitdrukking. Het album start met een weergaloze uitvoering van de traditional ‘Sometimes I Feel Like a Motherless Child’ en gaat naadloos over in het van Billy Strayhorn afkomstige ‘Isfahan’, dat een levendige uitvoering krijgt op de tenorsaxofoon. ‘He Cares’ is een feature voor de sopraansaxofoon en in ‘Go Down Moses’ krijgt Shepp als vocalist de ruimte. De zin ‘Let My People Go’ blijft nog lang in het gehoor hangen en vormt meteen de titel van deze productie.
Charisma
Coltrane’s ‘Wise One’ krijgt een spirituele gedaante en het eveneens door Strayhorn gecomponeerde ‘Lush Life’ wordt gloedvol op tenorsaxofoon ten gehore gebracht. Als het hem lukt, heeft Shepp nog steeds dat prachtige weerbarstige geluid. Vol bezieling volgt een interpretatie van het klassieke ‘Round Midnight’ van Thelonious Monk. Hier en daar lijkt de saxofonist een aanzet van een noot te missen, maar het grote charisma van de muzikant is elke seconde voelbaar. Shepp hoeft eigenlijk nog alleen maar te ‘zijn’: de aanwezigheid van hem voel je door de luidsprekers heen. Met een korte versie van ‘Sometimes I Feel Like a Motherles Child’ sluit het album af en daarmee is de cirkel weer rond.
Bonus tracks
Via het digitale forum Qobuz wordt ook een digitale hoge resolutie (24 bits, 48 Khz) versie van het album verspreid met zo’n 27 minuten aan bonus tracks. Moran en Shepp geven hier niet alleen geïnspireerde vertolkingen van de klassiekers ‘Ain’t Misbehavin’ en ‘Jitterburg Waltz’, maar ook van meer vrije stukken als ‘Ujama’ en ‘Slow Drag’. Muziek die laat horen hoe enorm krachtig jazz kan zijn, als de muziek recht uit het hart wordt gespeeld.
Beluisteren via Spotify inclusief bonus tracks, inloggen noodzakelijk.
Isfahan