Fusion
Met zijn fusion-ensemble Return to Forever en zijn Elektric Band wist hij het poppubliek te bereiken: hapklare muziek die erin ging als zoete koek. Van grote artistieke vernieuwing getuigden zijn akoestische pianotrio’s voor het fameuze Blue Note label en het legendarische kwartet Circle met avant-gardist Anthony Braxton. Ook werkte hij samen met het London Philharmonic Orchestra en componeerde hij klassieke muziek. De veelzijdigheid van Corea was letterlijk en figuurlijk grenzeloos. 











Chick Corea in 2007 tijdens een concert in Vredenburg Utrecht.
Foto © Hans Reitzema.


Publiek
De pianist hield van zijn publiek. Illustratief is de tekst waarmee hij afscheid nam op zijn website: “I want to thank all of those along my journey who have helped keep the music fires burning bright. It is my hope that those who have an inkling to play, write, perform or otherwise, do so. If not for yourself then for the rest of us. It’s not only that the world needs more artists, it’s also just a lot of fun.” In tegenstelling tot sommige van zijn collega’s leed Corea nooit aan kapsones of valse pretenties. Hij voelde zich boven niemand verheven en leek alle mogelijke soorten projecten gretig aan te pakken: “And to my amazing musician friends who have been like family to me as long as I’ve known you: It has been a blessing and an honor learning from and playing with all of you. My mission has always been to bring the joy of creating anywhere I could, and to have done so with all the artists that I admire so dearly—this has been the richness of my life.”

Wonderkind
Weinigen zullen zo opgewekt uit het leven stappen als dit muzikale wonderkind dat al vroeg bedankte voor een conservatoriumopleiding en zijn eigen weg koos. Corea wilde de muziek vanaf het podium leren, door het volgen van zijn muzikale helden en er vervolgens zelf een te worden. Zijn samenwerking met de elektrische band van Miles Davis, als opvolger van Herbie Hancock, betekende eind jaren zestig zijn doorbraak naar een groot publiek, een moment dat naadloos leek over te gaan in de avantgardistische experimenten met het kwartet Circle. Een avontuurlijk uitstapje dat hij al gauw inruilde voor de succesformatie Return to Forever, iets wat hem bepaald geen windeieren legde. Ondertussen maakte hij ook nog prachtige duo-opnames met Gary Burton voor ECM om zich in de tweede helft van de jaren zeventig ook nog eens te wagen aan een solocarrière. Voor Corea leek geen brug te ver te gaan en zijn muzikale honger leek niet te stillen.











Chick Corea en Hiromi op Gent Jazz Festival 2014.
Foto © Bruno Bollaert.


Energie
Het voert te ver om alle wapenfeiten van Corea uit de afgelopen decennia voor het voetlicht te brengen, maar ik wil er toch een aantal uitlichten: een hommage aan Thelonious Monk op het dubbelalbum ‘Trio Music ‘(1982), het tribute sextet ‘Remembering Bud Powell met Kenny Garrett en Joshua Redman (1997), zijn samenwerking met het Trondheim Jazz Orchestra (2005) en het prachtige recital met de Italiaan Stefano Bollani (2011). Heerlijk ook is het uit 2012 daterende dubbelalbum met Eddie Gomez en Paul Motian ‘Further Explorations’. De twee ‘Trilogy’ producties uit 2014 en 2019 met Christian McBride en Brian Blade vormen zijn zwanenzang. Corea leek met zijn recente livestreams het eeuwige leven te hebben, ook in deze onzekere tijden met het besmettelijke corona-virus, maar een ongeneeslijke ziekte haalde hem in. Het is jammer dat er nog geen live-streams zijn vanuit het hiernamaals, waar hij nu met zijn positieve energie de muzikanten stuk voor stuk laat stralen! 


SELECTE DISCOGRAFIE
The Song of Singing (Blue Note)
Now He Sings, Now He Sobs (Blue Note)
Tones For Joan’s Bones (Vortex)
Circle Paris-Concert (ECM)
Trio Music: Chick Corea-Miroslav Vitous-Ray Haynes (ECM)
Remembering Bud Powell (STRETCH)
Chick Corea And Trondheim Jazz Orchestra, Live in Molde (MNJ Records)
Chick Corea & Stefano Bollani, Live at Umbria Jazz Winter 2010 (ECM)
Trilogy 1 & 2 (Concord)

The Chick Corea Akoustic Band met John Patitucci en Dave Weckl.
Jazz San Javier, 2018.