De composities zijn ware klankschilderijen: alles draait om kleur en harmonie. De stukken lijken als vanzelf te ontstaan, aftastend met steeds verrassende combinaties en elementen. Neem bijvoorbeeld het ruim acht minuten durende ‘Mystery and Illusions’ dat zijn titel eer aan doet: lyrische samenklanken van piano en trompet gaan over in een drumsolo, waarna de piano invalt met feeëriek en licht weemoedig spel; na een door piano en trompet unisono gespeelde melodie trekt het laatste instrument de aandacht naar zich toe met een intense solo. Ondanks alle overgangen klinkt de muziek volkomen organisch en daarmee zeer overtuigend. 

De nummers bezitten veel emotionele zeggingskracht. Het spel van Maestro is wonderschoon en onvoorspelbaar. Dizack blaast met veel gevoel, ook wanneer hij met meer volume speelt. Nehemya laat veel percussieve variatie horen. Roeders contrabas klinkt warm en gestroomlijnd. De nummers kennen soms een andere bezetting. ‘GG’ is een virtuoos duostuk van piano en trompet waaruit blijkt hoe goed Maestro en Dizack elkaar aanvoelen. De ballad ‘Hank and Charlie’, een conventioneel buitenbeentje op de plaat, en ‘Prayer’ zijn zonder trompet, de laatste track met opvallende, sterk kleurende drumpartijen. Op ‘Compassion’ imponeert Maestro solo, met precies de juiste dosering galm.

Bijzonder knap is ‘The Thief’s Dream’, een verwijzing naar Maestro’s vorige album ‘The Dream Thief’, waarop een gedragen melodie gecombineerd wordt met een jachtig ritme en uitbundige improvisaties. Ook hier blijft de muziek een overzichtelijk geheel. Opvallend is verder Duke Ellingtons ‘In A Sentimental Mood’, de enige cover op het album, waarvan Maestro iets heel bijzonders weet te maken: snel en lichtvoetig swingend en glashelder. Prachtig.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Human