Aki Takase stelt in de hoestekst duidelijk waar het om draait bij haar: “I really love the piano trio. But not the old idea, where the pianist is king and the bassist and the drummer are just sidemen”. Weber en Griener worden dus niet in het verdomhoekje geplaatst van loutere begeleiders om de ster van Takase te doen schitteren. In het openingsnummer ‘Last Winter’ toont het trio dat dit geen loze beweringen zijn. Van meet af aan blijven de drie zij aan zij de schikking van de compositie-improvisatie uittekenen. Een creatieproces dat eveneens terug te vinden is in de overige dertien nummers. 

Veertien eenheden als schaalmodellen in een tijdspanne van vijftig minuten laat niet veel ruimte voor ellelange solo’s, zelfs niet in ‘The Pillow Book’ dat zowat zes en een halve minuut duurt. De korte interventies van elk zijn stimuli voor een volgende zet. Contrasten in ritme en volume daarentegen zijn wel aanwezig, evenals een flinke dosis zelfrelativering dankzij het inlassen van speelse anekdotiek. Ze flirten zelfs met een gemuteerde vorm van soulvolle boogaloo. Dansbare jazz dus als reminiscentie aan Monk die dergelijk ambigue veelvormigheid ook al eens aanhaalde. De drie duiken nog meer de geschiedenis in door aansluiting te zoeken met bebop om vervolgens weer terug te vallen op een eenentwintigste eeuw perspectief.

Aan de hand van vier composities getekend Takase, eentje van Takase en Griener en tien gezamenlijke ontwerpen is ‘Auge’ op die manier een spannende evenwichtsoefening tussen wispelturige invallen die telkens vakkundig gekadreerd worden en voorzien werden van bevreemdende titels zoals ‘And If Not, Why Not’, ‘Drops Of Light’ en ‘Who’s Going To Bell The Cat?’.

• Beluister enkele nummers van dit album via Bandcamp.