CD-RECENSIE

Halley | Shipp | Bisio | Baker - The Shape Of Things
bezetting: Rich Halley tenorsaxofoon; Matthew Shipp piano; Michael Bisio bas; Newman Taylor Baker drums
opgenomen: 16 augustus 2019, Park West Studios, Brooklyn, NY
uitgebracht: 4 november 2020
label: Pine Eagle Records
aantal stukken: 6
tijdsduur: 53’48
website: www.richhalley.com
door: Georges Tonla Briquet



‘The Shape Of Things’ is het logisch vervolg op het in 2019 verschenen ‘Terra Incognita’. Tenorsaxofonist Rich Halley gaat wederom in gezelschap van pianist Matthew Shipp, bassist Michael Bisio en drummer Newman Taylor Baker op zoek naar buitenmaatse structuren en patronen, afwisselend met en zonder basisplan als uitgangspunt.

Met meer dan twintig cd’s onder eigen naam legde de ondertussen drieënzeventigjarige Rich Halley een geschakeerd parcours af waarbij hij het pad kruiste van onder meer Vinny Golia, Nels Cline, Julius Hemphill en Tony Malaby. Zijn uitvalsbasis daarbij was en is nog steeds Portland. Oregon. Voor ‘Terra Incognita’ stelde hij vorig jaar duidelijk een winnende combinatie van muzikanten samen. De titel van de nieuwe cd doet denken aan Ornette Coleman zijn ‘The Shape Of Jazz To Come’. Maar dat was ‘Something Else!!!!’ en dateert van 1959. Niet dat Halley zes decennia te laat komt, integendeel. Zijn visie en uitwerking klinken heel vitaal en actueel. Zijn wijze leuze daarbij: “The tradition is to extend the tradition”. De materie kennen is één ding, er iets boeiends mee doen is de volgende stap. En die nemen Halley en consorten resoluut en doordacht.

Een stotterende saxofoon geeft de aftrap met onverwijld piano, bas en drums in het spoor. Terwijl Halley en Shipp stilaan een meer gestructureerd aanvalsplan opzetten, volgt hun achterban op een intens tempo op korte afstand. Geleidelijk aan ontwikkelt er zich een scherpe uitwisseling van ideeën tussen Shipp en Halley met deze laatste in de traditie van Albert Ayler en als oudere evenknie van een jongere generatie met James Brandon Lewis en Jon Irabagon voorop. Na zeven minuten verdwijnt de groep backstage en keuvelen de twee aanvoerders nog wat na over de te volgen tactiek voor wat komt. En daar zitten nog heel wat verrassingen in zoals ‘Vector’ waarin ze aanvankelijk de valse schijn opwerpen voluit terug te grijpen naar de traditie om dan toch met een slinkse tactiek af te zakken naar labyrintische bop-regionen. 

In totaal iets minder dan een uur weerbarstig pendelen tussen verleden en heden met een open blik naar de toekomst. Geen spiraal van loze krachtpatserij maar een eigengereide manier om doorgedreven complexiteit vorm te geven. Portland stond de laatste maanden voor andere feiten in het nieuws maar gelukkig wordt daar ook nog sterke muziek gemaakt. Boek zo snel mogelijk een trip met deze express tussen Oregon, Chicago en New York.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.