Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Dan Pitt – Monochrome

CD-RECENSIE

Dan Pitt – Monochrome
bezetting: Dan Pitt gitaren, loops, samples, pedalen
opgenomen: 5 januari 2020, Union Sound Company, Toronto 
uitgebracht: 4 september 2020
label: eigen beheer
aantal stukken: 10
tijdsduur: 38’16
website: www.dan-pitt.com
door: Georges Tonla Briquet




Met enkele gitaren, wat pedalen en elektronica trok de Canadese gitarist Dan Pitt op 5 januari 2020 de studio in en ging hij aan de slag. ’s Avonds kwam hij buiten met het resultaat. De hoesfoto koos hij uit de collectie van zijn vader. Onder de titel ‘Monochrome’ is dit vlijtig huiswerk nu voor iedereen beschikbaar.

Velen deden het hem voor, de uitdaging van “hoe sterk is de eenzame gitarist?”. Het is vooral een kwestie van hoe geïnspireerd en veelzijdig is een muzikant om op zijn eentje een publiek te boeien. Live is het al moeilijk, op de cd blijft het een nog grotere uitdaging. Dan Pitt was zich bewust van alle hindernissen en slaagt erin net geen veertig minuten de aandacht vast te houden van wie de minste interesse heeft voor dergelijke stijloefening.

‘Monochrome’ is onderverdeeld in tien snapshots die van elkaar verschillen en toch bij elkaar aansluiten. Pitt koos hoofdzakelijk voor het experiment en niet zozeer voor een melodieuze flow. Hij zweert het keurslijf van de gestroomlijnde structuren af maar vervalt niet in extreme avant-garde. Het is eerder een etaleren van mogelijkheden aan de hand van sfeerscheppingen die variëren in lengte tussen een en zeven minuten. Er ontspint zich als het ware een krachtspel tussen het onhoorbare en de noten die wel gespeeld worden.

Door het gebruik van zowel elektrische als akoestische gitaren en een model met nylon snaren is er sowieso regelmatig een klankverschil. Pitt vergroot het palet door her en der wat loops en elektronica toe te voegen. Hij doet dat niet op een geobsedeerde wijze maar heel karig, als een beoefenaar van de Japanse kintsugi-kunst.

Natuurlijk vallen er referenties te citeren maar dat is enkel een kwestie van namedropping om extra belangstelling te trekken en dit kleinood in de kijker te plaatsen. Zo schuurt ‘Attraction’ licht aan tegen wat Marc Ribot zoal in zijn eentje doet en zou je voor titels als ‘The Sorrow’ en ‘Long Lake’ namen als respectievelijk Ry Cooder en Mark Knopfler naar voor kunnen plaatsen. 

Dan Pitt heeft echter een totaal eigen stijl en sound die bijvoorbeeld heel goed passen bij labels als Aspen Edities en Granvat. ‘Monochrome’ sluit af met ‘Lester Sleeps In’ dat zich als een satelliet steeds verder de ruimte inboort en waarvan het signaal alsmaar zwakker wordt tot plots een onwezenlijke stilte intreedt. We hopen zo snel mogelijk een nieuw teken van leven te horen van deze Dan Pitt die duidelijk een en ander te vertellen heeft. 


© Jazzenzo 2010