CD-RECENSIE

Charlotte Greve, Vinnie Sperrazza & Chris Tordini – The Choir Invisible
bezetting: Charlotte Greve altsaxofoon; Vinnie Sperrazza drums; Chris Tordini contrabas
opgenomen: 26 april 2018, Brooklyn Recording, New York
uitgebracht: 21 augustus 2020
label: Intakt
aantal stukken: 9
tijdsduur: 38’41
website: charlottegreve.de - vinniesperrazza.org - ntaktrec.ch
door: Georges Tonla Briquet


Actuele akoestische jazz boordevol spielereien en halfverdoken referenties gekoppeld aan een vleugje humor, het is allemaal terug te vinden op het debuut van dit nieuw trio recht uit het hart van Brooklyn.

Een eerste ontmoeting tussen altsaxofoniste Charlotte Greve, drummer Vinnie Sperrazza en contrabassist Chris Tordini had plaats ergens in 2017. Wat jamsessies en concrete afspraken later stonden ze al meteen in de studio met deze cd als eindresultaat.

Gedurende zowat veertig minuten zet het trio een dynamisch evenwicht op tussen bespiegeling en strijdvaardigheid. Solo’s zijn er nooit om een muzikant in de kijker te plaatsen maar net om de mogelijkheden van de driehoeksverhouding saxofoon-contrabas-drums te vergroten. Een aanpak die uiterst boeiende contrasten oplevert zoals in de openingstrack ‘Chant’ waar de ritmesectie voor de actie zorgt en de saxofoon als een drone van bovenuit alles rustig overschouwt. ‘Low’ is stevig verankerd in de blues, althans bij de aanvang. Geleidelijk aan wint deze basis aan dieptegang en grandeur, zij het steeds uiterst beheerst en berekend. Hierbij hoort improvisatie natuurlijk tot de spelregels. Het mini-loopje van de saxofoon in de intro van ‘1.7’ is dan weer een knipoog naar het minimalisme van Philip Glass.

Elke muzikant neemt op die manier om beurt het roer in handen om nieuwe structuren en combinaties uit te wisselen. Het vleugje humor zit in de cd-titel ontleend bij een gedicht van George Eliot (pseudoniem voor de negentiende-eeuwse Engelse schrijfster Mary Ann Evans) en waarvan Monty Python een stukje citeerde in hun befaamde ‘Dead Parrot Sketch’. De originele tekst van Eliot was haar voorbeeld om traditionele poëziestructuren te manipuleren. Net iets wat Greve, Sperrazza en Tordini omzichtig doen met jazz. 

Zo zitten de composities (elkeen leverde bijdragen op dat gebied) boordevol verborgen links en verwijzingen waarvan Ornette Coleman de meest expliciete is. Een cd die doet uitkijken naar wat deze drie hiermee live aanvangen. Wordt hopelijk zo snel mogelijk vervolgd op een aantal podia in de buurt.

• Beluister enkele nummers via Bandcamp
  
  
  

The Choir Invisible (live)