CD-RECENSIE

Clusone 3 - Soft lights and sweet music
bezetting: Michael Moore; altsax, clarinet, basklarinet, celeste, melodica,
Ernst Reijseger; cello, Han Bennink; drums, celeste
tracks: 18
opgenomen: 2 & 3 september 1993
release: 2008
label: Hathut
tijd: 62:20
website: www.hathut.com
door Mischa Andriessen 

“Soft lights and sweet music” bevat ruim vijftien jaar oude radio-opnamen die de WDR maakte van twee aan het werk van Irving Berlin gewijde concerten. De cd bevat klassiekers als “There’s no business like showbusiness,” “How deep is the ocean” en “White Christmas,” die natuurlijk niet naar de letter worden gespeeld. Maar hoewel beruchte dwarsliggers als Ernst Reijseger en Han Bennink de muziek zo nu en dan laten ontsporen, klinkt in de eerste plaats vooral een diepe liefde voor Berlins liederen door.

Door Bennink het geluid van een passerende trein te laten maken, mag het dan wel lijken of de tere melodie van “What’ll do” opzettelijk kapot wordt gemaakt, maar het is precies die melodie die je bijblijft. Dat is voor een groot deel de verdienste van Michael Moore die met zijn glazen klank exact de juiste toon treft.

De grote kracht van Clusone 3 schuilt in de grote wendbaarheid van het trio. Bennink en Reijseger mogen dan wel graag de rol van stoorzender op zich nemen, ze zijn vooral van vele markten thuis. De ene keer lijkt Benninks bijdrage een welgemikte aanval op de song, het volgende moment zet hij zijn weergaloze brushes in en swingt het drietal ouderwets vet. Reijsegers flexibiliteit is nog extremer. Zijn cello klinkt soms als een gitaar, soms als een bas, soms als een slap touw op een plank, om dan ineens weer terug het keurige klassieke strijkinstrument te zijn.

In 1998 hield Clusone 3 het voor gezien. “Soft lights and sweet Music” is een zeer welkome aanvulling van de toch wat karig gebleven discografie. Misschien duiken er ook nog eens beeldopnamen op voor een DVD want naast het luisterplezier dat ze brengen zijn deze muzikanten ook zeer de moeite waard om naar te kijken.