Ack van Rooyen onderscheiden bij grandioos verjaardagsconcert
CONCERTRECENSIE. Ack van Rooyen 90 jaar, Bimhuis Amsterdam, 3 januari 2020
beeld: Ron Beenen, Olga Beumer
door: David Cohen
Waaruit blijkt muzikaal meesterschap? Als het publiek na een virtuoze pianosolo van een topmusicus, in dit geval Juraj Stanik op het nummer ‘My Ideal’, losbarst in applaus en daar even gauw weer mee ophoudt om maar geen noot te missen van de solo die daarop volgt, adembenemend zacht en trefzeker gespeeld door de jubilaris van de avond, de 90-jarige Ack van Rooyen, dan wordt de speciale band tussen de nestor van de Nederlandse jazz en zijn publiek zichtbaar én hoorbaar.
Ack van Rooyen werd via de Amsterdamse locoburgemeester Simone Kukenheim benoemd tot officier in de orde van Oranje-Nassau. Zangeres Fay Claassen was een van de muzikale gasten.
Vrij
‘My Ideal’ werd geschreven in 1930, het jaar dat Van Rooyen in Den Haag het licht zag. Waar de bugelist tijdens het concert omringd werd door muzikale sparringpartners die meerdere decennia jonger zijn dan hijzelf, passeerden in de loop van de avond toch enkele oudgedienden de revue die uit hetzelfde tijdperk kwamen. Zo las Van Rooyens elf jaar jongere stadgenoot Kees van Kooten naast enige jazzgedichten een verhaal van de eveneens 90-jarige Remco Campert voor. In de tweede helft van het concert maakte Van Rooyens zwager, de dichter Edward Field, diepe indruk met een vertelling uit de Tweede Wereldoorlog: terwijl de jonge Ack als 15-jarige jongen de Hongerwinter door moest komen, leed Field als vliegenier schipbreuk op de Noordzee. Het was een indringend relaas dat des te sterker deed beseffen hoe bijzonder het was dat Van Rooyen vijfenzeventig jaar later een zaal in het vrije Amsterdam kon meevoeren in opperste schoonheid.
Ook dichter Edward Field en auteur Kees van Kooten waren te gast.
Verrassingen
Voor het muzikale gedeelte van de avond had de jubilaris zijn naaste collega’s en vrienden om zich heen verzameld: pianist Juraj Stanik begeleidde hem op het openingsnummer ‘Soft Shoulders’, voor het tweede, zeer ontroerende stuk kwamen trombonist Bart van Lier, bassist Ruud Ouwehand en slagwerker Hans Dekker erbij en na het optreden van Van Kooten volgde nog een verrassing: gitarist Peter Tiehuis, bekend van onder meer het Metropole Orkest, sloot zich aan bij het combo en zou de rest van de avond de ene magnifieke solo na de andere uit zijn mouw schudden, waaronder op het door hemzelf gearrangeerde en door Ouwehand en Dekker vakkundig begeleide ‘Mousoleum’. Van Rooyen kwam na dat triostuk terug met een prachtige ballade van de trompettist Kenny Wheeler, aan wie hij onder meer het citaat toeschreef: ‘Alcohol: so much pain for so little pleasure’. Ook als gastheer was de bugelist met grapjes en warme woorden in zijn element.
Trombonist Bart van Lier. Gitarist Peter Tiehuis. Van Rooyen, Van Lier en tenorsaxofonist Paul Heller.
Officier
Eveneens van de partij was tenorsaxofonist Paul Heller, met wie Van Rooyen voor zijn tachtigste verjaardag in 2010 de CD ‘Celebration’ uitbracht. Hij blies stevige partijen op zijn eigen stuk ‘Short Cut’ van diezelfde cd en op de afsluiter ‘The Hague Shuffle’, maar zijn vette geluid kwam pas echt tot zijn recht bij de toegift ‘Five Up High’, waar ook zangeres Fay Claassen, die eerder haar vocale kunsten ten beste had gegeven op Paul Hellers compositie ‘Good Times’, in een duo-solo met Heller hoge ogen gooide.
De grootste verrassing van de avond kwam echter nog vóór de pauze: Amsterdams locoburgemeester Simone Kukenheim had namens Zijne Majesteit de Koning de eer Ack van Rooyen voor zijn verdiensten als musicus en docent te benoemen tot officier in de orde van Oranje-Nassau. ‘Gedurende uw lange loopbaan schitterde u zelf, maar u liet ook anderen stralen,’ zei Kukenheim.
Van Rooyen met Field. Contrabassist Ruud Ouwehand.
Dat ware woord gold niet alleen voor de vele leerlingen die de bugelist in zijn lange carrière heeft opgeleid, maar ook voor Van Rooyens medemusici, die stuk voor stuk alles wat ze in hun mars hadden vol overgave aan de dag legden. Bij ieder nummer liet Van Rooyen zelf horen wat hem tot zo’n formidabel muzikant maakt: zijn geluid past overal in en tegelijkertijd klinkt hij herkenbaar als zichzelf.
Stralen
Bij sommige musici op leeftijd wordt kritiek nog wel eens met de mantel der liefde verbloemd. Wie echter dit jubileumconcert via de Bimhuisradio beluistert, zal zelf kunnen concluderen dat bij het spel van deze 90-jarige onvervalst ontzag op zijn plaats is. In de zaal zaten voldoende om en nabij 1990 geboren muziekstudenten: wie van hen zal niet alleen het jaar 2080 halen, maar dan ook zo kunnen spelen als deze jubilaris op 3 januari 2020?
‘Zelf schitteren en anderen laten stralen’ is een motto dat past bij deze kunstenaar. Hoe de wereld er op 3 januari 2080 ook uit zal zien, zeker is dat muziekliefhebbers binnen en buiten Nederland nog vele generaties lang zullen stralen van genoegen bij het schitterende spel van Ack van Rooyen.
Ack van Rooyen jubileumconcert, deel 1
Bimhuis TV
Ack van Rooyen jubileumconcert, deel 2
Bimhuis TV
Het was inderdaad prachtig, en een memorabele avond, alleen "My Ideal "is nooit gespeeld....
Niels (E-mail ) - 04-01-’20 16:04
Beste Niels Tausk, volgens mij heet het nummer in de tweede helft van het concert, vanaf 26:44 tot 33:00, 'My Ideal'. Kent u het onder een andere naam?
David Omar (E-mail ) - 04-01-’20 17:11
Oh ja verdomd, sorry, mijn vergissing....
Niels (E-mail ) - 04-01-’20 17:44
Ik ben benieuwd of Theo Loevendie, die later dit jaar hopelijk ook zijn 90ste verjaardag mag vieren, eveneens zo'n tribute-avond zal krijgen in het Bimhuis.
Bert Dobben (E-mail ) - 06-01-’20 14:38