Het Bowman Trio wil qua geluid aanhaken bij de ‘loft jazz’, die in de jaren zeventig in New York ontstond: intieme en melodieuze muziek, zonder opsmuk en vrij. Onlangs verscheen hun eerste studio-album: ‘Persistence’. Op dit album heeft het trio dezelfde sfeer weten te creëren als op hun debuut, dat in een klein café in Helsinki werd opgenomen. Waarschijnlijk ook omdat de techniek opnieuw in handen was van Juho Luukkainen.

Hun geluid, gevormd door trompet, contrabas en drums is onmiddellijk herkenbaar. De muziek klinkt direct, alsof ze bij je in de huiskamer staan. De band heeft een rauwe en droge sound, die tegelijk heel relaxed is. Er wordt uitgebreid ruimte genomen voor solo’s, zonder dat die zich te veel op de voorgrond dringen. Tomi Nummela, die bijna alle nummers schreef, is een stevige drummer, terwijl bassist Joonas Tuuri een subtiele en lenige speelstijl heeft. Trompettist Tomi Nikku heeft een luie, achteloze manier van spelen.

Op ‘Persistence’ klinkt de band gevarieerder dan op hun debuut, dat vooral midtempo is. Het nieuwe album bevat meer langzamere stukken en zelfs een ballad. Het geluid is minder compact, er is meer ruimte voor experiment. De muziek blijft overigens stevig verankerd in de jazztraditie. Af en toe hoor je zelfs een ouderwetse walking bass. 

De band zoekt soms wel erg nadrukkelijk de grenzen op en komt dan te nonchalant over, de trompet klinkt bij vlagen ronduit balorig. De verbanden zijn zo los dat de nummers bijna uiteenvallen. De muziek is dan eerder lamlendig dan bevrijdend. Maar muzikaal lef kun je dit trio in geen geval ontzeggen. 

Beluister dit album via Spotify (inloggen noodzakelijk)