Dat is ten dele winst. De bizarre akkoorden en ritmewisselingen werden op de debuut-cd dikwijls overdreven waardoor de plaat ondanks alle creatieve energie bij momenten te geconstrueerd overkwam. Dat is nu anders. Door middel van overdubs zijn complexe melodische en ritmische lagen gecreëerd die desondanks heel natuurlijk klinken. ‘Less is more’ het bekende motto, lijkt ook hier het uitgangspunt te zijn geweest.

Frank Wingold is een zeer kundig en geïnspireerd gitarist die pakkende melodieën afwisselt met ingewikkelde notenslierten. De ritmesectie is beheerst, maar juist daardoor indrukwekkend. Bassist Mark Haanstra en drummer Joost Lijbaart zorgen voor speelse, soepele grooves die heel fijntjes contrasteren met Wingolds explorerende spel. Toch lijkt het of het trio zich inhoudt en bang is om uit de bocht te vliegen. De keren dat de band even los gaat zoals in het vuige rockrefrein van het titelnummer eist het drietal onmiddellijk alle aandacht op. 'Some Frump Punk' is een knappe cd en beslist een stap vooruit, maar de baldadigheid van het debuut had ook hier best vaker mogen worden ingezet.