2 CD-RECENSIES

Chet Baker - Chet Baker’s Finest
bezetting: Chet Baker; trompet, zang. Diverse muzikanten o.a. Philip Catherine; gitaar
opgenomen: 1978-1988
release: 2009
label: Dopeness Galore
tracks: 13
tijd: 79:31
website: www.dopenessgalore.com
door: Mischa Andriessen


De muziek van Chet Baker en zeker zijn latere werk zal jazzliefhebbers blijven verdelen. Het is muziek van een wankel en breekbaar iemand. Muziek van iemand die buiten adem is en in gedachten dikwijls meer bij het volgende shot dan de volgende toon. Zijn onvaste stem en flabberende trompetspel vol fluffs en valse lucht is in de met virtuozen dichtbevolkte wereld van de jazz een uitzondering. Chet Baker is een unicum of je hem nu haat of verafgoodt.

De selectie uit de opnamen die Chet Baker voor het Nederlandse Timeless label maakte, geeft beide kampen munitie. Er staan sterk uitgevoerde nummers op, zoals Hank Mobley’s 'Funk in a deep Freeze', het deinende 'Sea Breeze' en de ontroerende en dankzij gitarist Philip Catherine avontuurlijke versie van Sam Rivers’ 'Beatrice'. Bakers broze stem het onderspit horen delven tegen een band met strijkers die al hoorbaar op halve kracht spelen, zoals in 'You and the night and the Music' intrigeert nog wel, maar in andere nummers, bijvoorbeeld 'Alone together' is het steeds weer naar de juiste toon toeknijpen op den duur alleen maar irritant. Om van de valse scat in datzelfde nummer maar te zwijgen.

Omdat maar een deel van Bakers oeuvre voor de samenstellers beschikbaar was, is de titel 'Chet Baker’s Finest' wel wat overtrokken. De prachtige platen uit het begin van zijn carrière toen Baker nog niet verslaafd was en met mensen als Art Pepper de West Coast jazz vormgaf, vielen bijvoorbeeld buiten het bereik van deze release. Niettemin brengt deze selectie de laatste tien jaar van Baker goed in beeld. Het is een eerlijke keuze uit het werk van iemand die zeker niet alles wat hij aanraakte in goud veranderde, maar die evenmin, zoals ook wel is beweerd, die laatste jaren van zijn zieltogende bestaan tot niets meer in staat was. 'Chet Baker’s Finest' bewijst beide.


Bob Mover - It Amazes me
bezetting: Bob Mover; alt- en tenorsax, zang, Kenny Barron; piano, Dennis Irwin, bas, Steve Williams drums. Gasten; Igor Butman; tenorsax, Reg Schwager; gitaar
opgenomen: 21 &22 juni 2006
release: 2008
label: Zoho
tracks: 10
tijd: 67:24
websites: www.bobmover.com - www.zohomusic.com 


Bob Mover kwam als jonge saxofonist bij Chet Baker terecht, raakte eveneens verslaafd en verdween geruime tijd uit beeld. 'It amazes me' is zijn eerste plaat onder eigen naam in twintig jaar! Op deze al wat oudere opnames wordt Mover bijgestaan door prachtige muzikanten als Kenny Barron en Dennis Irwin, de bassist die vorig jaar ernstig ziek werd en overleed.

Door Hank Jones wordt Mover in de hoestekst een van de beste en meest onderbelichte muzikanten in de geschiedenis van de jazz genoemd. Nu is die geschiedenis vol van vergeten grootheden en voor menigeen zou een campagne voor herwaardering waarschijnlijk toch wat meer op zijn plaats zijn dan voor Bob Mover, maar dat neemt niet weg dat Mover op deze nieuwe release veel indruk maakt als saxofonist. Hij speelt fel met veel drive en toch ook een melancholische ondertoon. 

Dat staat in schril contrast met zijn zang die geheel in de stijl van zijn oude mentor is. Waarom er voor gekozen is zo’n rasmuzikant op zijn comeback vooral te laten zingen en hem niet ruim baan te geven voor zijn saxofoonspel maakt vast deel uit van een marketingstrategie die Mover op deze manier weer volop aan Baker linkt. Volgens All About Jazz bevat 'It amazes me' genoeg spetterend saxofoonwerk  om de matige zang te compenseren. Ook dat is iets waar jazzliefhebbers duchtig over kunnen discussiëren. In elk geval is "It amazes me" als er niet gezongen wordt een belevenis.