Nik Bärtsch’ Ronin komt laat op stoom
CONCERTRECENSIE. Nik Bärtsch’ Ronin, Tivoli Vredenburg, Utrecht, 12 oktober 2019
beeld: Ron Beenen
door: Mathijs van den Berg
Vorig jaar nog trad Nik Bärtsch’ Ronin op in een uitverkochte Club Nine om het nieuwe album ‘Awase’ te presenteren. Er was nu gekozen voor de grotere Hertz-zaal die evenwel veel lege stoelen liet zien. Misschien kwam het doordat ze alle vier in Moskou griep hadden opgelopen, waarvan ze - zoals Bärtsch zei - nog maar net hersteld waren, dat het concert wat bleek begon. De band moest er duidelijk een beetje in komen.
Nik Bärtsch’ Ronin in de Hertz-zaal van Tivoli Vredenburg in Utrecht.
Transparant
Ronin speelde zoals gewoonlijk één lange set van breed uitgesponnen stukken die naadloos in elkaar overgingen. Ze werden zorgvuldig opgebouwd, vaak beginnend met een door pianist Bärtsch gespeeld thema. Daarbij creëerde hij allerlei effecten, onder andere door de snaren af te dempen. Het was goed te horen hoe Ronin zich heeft ontwikkeld. Het geluid is transparanter dan ooit: de zich vervlechtende patronen van piano, bas en sax waren individueel goed te volgen, ook als het volume werd opgeschroefd.
Sha heeft duidelijk een belangrijkere rol gekregen. Hij wisselde prachtige legato partijen af met ritmische patronen en speelde beurtelings op altsaxofoon en basklarinet. Bärtsch fungeerde vooral als aangever, terwijl Kaspar Rast voor een loeistrak ritme zorgde. Maar het was vooral bassist Thomy Jordi die de aandacht op zich vestigde. Moeiteloos schakelde hij op diverse technieken over, melodisch spelend of juist flink funkend. Hiermee gaf hij het concert net dat beetje extra.
Plichtmatig
De lichteffecten konden niet verhullen dat het eerste stuk wat plichtmatig klonk. Pas daarna kwam de band meer op stoom. Een oosters aandoende pianomelodie en een met veel lucht geblazen saxofoonpartij mondde uit in een dampende groove. Heel mooi was hoe sax en bas een tijd lang dezelfde melodielijn volgden. Verrassend is wanneer blazer en drummer even het podium verlaten en Bärtsch en Jordi een duet spelen, waarna Sha op basklarinet en Rast zich bij hen voegen en het nummer verder opstuwen.
Nik Bärtsch, drummer Kaspar Rast, bassist Thomy Jordi en saxofonist Sha.
Ondanks het prima spel blijft het optreden wat afstandelijk. Het kwam misschien ook door de zaal dat er weinig contact was met het publiek. Maar je zou ook willen dat de musici zich meer in hun spel verloren. Het optreden maakte soms een routineuze indruk. Op zich is dit niet zo gek voor een gezelschap dat zo op elkaar is ingespeeld. Na vijf kwartier hield de band op. De toegift duurde op de minuut af tot tien uur, de aangegeven eindtijd voor het concert. Het voelde als een sigaar uit eigen doos.
Hoogtepunt
Toch was de toegift, van het album ‘Holon’ uit 2008, het hoogtepunt van het optreden. Eindelijk haalde iedereen alles uit de kast. Bärtsch zorgde voor spectaculaire effecten en Sha haalde een paar keer lekker uit. De bassist soleerde flink en Rast ramde er stevig op los onder de lieflijk klinkende pianomelodie. Een stuk dat barstte van de contrasten en dynamiek. Het oplichten van de set bij het slotakkoord zorgde voor een spectaculair einde van het optreden. Het compliment dat Bärtsch aan de techniek uitdeelde was volkomen terecht.
Herrie
Jammer was dat de sfeer van het concert buiten de zaal onmiddellijk verdween door de snoeiharde popmuziek die er in de bar gedraaid werd. Normale communicatie met de bandleden, die te midden van de herrie hun cd’s en elpees stonden te signeren, was vrijwel onmogelijk. Beslist een aandachtspunt voor toekomstige (jazz)concerten.
Nik Bärtsch’ Ronin is op 25 oktober opnieuw te zien tijdens Festival Jazz International in Nijmegen.