CD-RECENSIE

Tineke de Jong e.a. – Midday Moon
bezetting: Tineke de Jong viool; Albert van Veenendaal (geprepareerde) piano; Alan Purves percussie; Hans Hasebos marimba
opgenomen: juni 2008 in Huis van Eustachius in Hilversum
release: 2009
label: Brokkenrecords
tracks: 14
tijd: 48.08
website: www.tinekedejong.com
door: Rinus van der Heijden


Tineke de Jong is een violiste die sinds begin jaren negentig actief is als professioneel musicus. Zij speelde onder meer in het Koninklijk Concertgebouworkest, het Nederlands Philharmonisch Orkest, het ASKO/Schönberg Ensemble, de Amsterdamse Bach Solisten en Combattimento Consort Amsterdam. Maar ook bij de door Corrie van Binsbergen geïnitieerde serie ‘Schrijvers in Concert’. Vandaar dat zij met deze cd ook terecht kwam op het nieuwe platenlabel Brokkenrecords van deze Amsterdamse gitariste.

Tineke de Jong werkt vanaf februari 2006 samen met pianist Albert van Veenendaal. Naar eigen zeggen gebeurt dat, om te onderzoeken hoe twee muzikale werelden naast en in elkaar kunnen bestaan: die van een klassieke violiste, die is geïnspireerd door jazzstandards en die van een improviserende pianist, die verder lak heeft aan muzikale grenzen.

Het resultaat van die zoektocht is vastgelegd in veertien stukken op Tineke de Jong’s eerste cd ‘Midday Moon’. Veertien composities, waarvan zij er zes voor haar rekening nam. Voor de rest werkte ze samen met haar bandleden of liet hen eigen stukken inbrengen. Dat betekent, dat de samenstelling van het repertoire heel divers en daardoor interessant is.

Wie denkt dat hier de zoveelste poging wordt gedaan klassiek en jazz in elkaar te laten opgaan, komt bedrogen uit. Tineke de Jong en Albert van Veenendaal zijn vooral ingegaan op de verschillende werelden waaruit zij voortkomen. De laatste mag er zich dan wel op voor laten staan, dat hij geen stijlbegrenzingen kent, ook Tineke de Jong lapt vaak conventies uit de wereld van klassieke muziek aan haar laars. Het is heel mooi te ontdekken hoe zij beiden tot een samenspel komen (onder meer in de Ellington/Strayhorn-klassieker ‘Day Dream’), maar ook hoe zij samen met Alan Purves en Hans Hasebos de richting van vrije improvisaties op gaan.

Uiteindelijk komt het erop neer, dat ‘Midday Moon’ een luisterplaat is geworden, die niet direct nodigt tot happen en slikken. Maar wie de moeite neemt door die zogenaamde ‘moeilijkheden’ heen te luisteren, krijgt een meer dan smakelijk product opgediend.