Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Profeet of proleet

COLUMN
door: Cyriel Pluimakers












Overal kom je hem tegen: in jury’s, in commissies, bij festivals en congressen. Meestal staat hij ergens op een opvallende plek samen met zijn maat J. Want M. is grossier in de nieuwste ontwikkelingen: zoals hij zelf zegt ‘Jazz met een fuck-off attitude’. Wat dat precies is weet niemand: het is het geheim van deze visionaire smid.

Ooit advocaat en amateurmuzikant plaveit hij nu de route naar de toekomst van de muziek. Niet alleen heeft hij een leuk kantoor in het Rotterdamse Groothandelsgebouw annex impresariaat, ook staat hij maar al te graag zelf aan het artistieke roer. Een jaar lang zelfs mocht hij zich programmeur jazz en pop noemen van het Concertgebouw in Amsterdam. Tegenwoordig is hij artistiek leider van de festivals Mondriaan Jazz en Jazz International Rotterdam. De gemeente Den Haag en de culturele jetset uit de Maasstad hangen aan zijn lippen. De echte jazz komt tenslotte uit Londen en New York, zeker niet uit NL.

Naarmate M. succesvoller is, worden zijn auto’s groter en glimmender. De zonnepanelen aan de Maasboulevard slaan bijna spontaan op hol als hij met zijn SUV komt aangereden. M. is de ‘king of jazz’ en mag zich de trotse vertegenwoordiger noemen van illustere artiesten als Snarky Puppy, Bill Laurence, Jason Lindner, Makaya McCraven, Erik Truffaz, Marquis Hill, Antonio Sánchez, Phronesis en Shai Maestro. En dan hebben we ook nog die Noorse fluistertrompettist: Mathias Eick, net zoals collega Avishai Cohen voorzien van een forse baard. Met Mark Giuliana en Avishai Cohen ging M. zelfs op tournee in de vorm van een double bill. Heel gewaagd. Het was alsof de glorietijden van de jazz herleefden. Jammer alleen dat de drummer en trompettist nogal bleekjes afstaken bij iconen als Art Blakey, Max Roach, Lee Morgan en Miles Davis. Groot succes had M. de afgelopen jaren met Cory Henry, die geen noot jazz speelde maar erg goed kon entertainen. De zalen zaten vol en er werd flink door het publiek meegezongen. 

Zijn taal doorspekt M. met sappig en hip Engels: wat hij presenteert is niet alleen ‘fresh’, ‘hot’ en ‘what’s next’ maar ook ‘urban, sexy & edgy’. Veel ‘acts’ probeert hij uit in het Rotterdamse BIRD, een club voor de echte vernieuwing waar de juiste hippe mensen komen. De shows zijn er altijd ‘hot’. Andere podia hobbelen gezellig mee met de trend en presenteren maar al te graag zijn ‘Good Music’ series.

Naar zijn geheim gevraagd roept M.: “In muziek moet poëzie zitten, anders kom je bij je publiek niet binnen.” En omdat het in het Nederlands te gewoon klinkt: “You never know why it’s good music, but you can always feel when it’s good music.”  Zelfs de televisie kwam op bezoek bij M. om een reportage te maken van zijn profetische gaven: “Jazz is inmiddels genreloos, het gaat om het interpreteren van het nu, je niet gebonden voelen aan conventies …. Het kan werken of niet werken. That’s Life.” M. heeft duidelijk de wijsheid in pacht.Critici van M. kunnen rekenen op forse sneren van hem in de media of worden in achterkamertjes afgestraft. Alleen hij kan het weten. Dat M. gelijktijdig impresario is en zijn eigen catalogus programmeert, is onbespreekbaar.

Tegen de bijzondere profetische gaven van M. is geen kruit gewassen: iedereen gaat voor hem opzij. Vandaar dat veel buitenlandse namen de poster sieren van het komende Mondriaan Jazz. Het schijnt dat een groot deel van musicerend Londen ingevlogen wordt. De marktwaarde van deze artiesten is de afgelopen weken dan ook aardig gestegen. En wat te denken van het Art Ensemble Of Chicago, dat al 50 jaar bestaat en waarvan een aantal hoofdpersonen al jaren in het orkest van de hemel spelen? Heel vernieuwend. Het NL-talent op Mondriaan Jazz blijft beperkt tot 2,5 ensemble. Mondriaan zou zich in zijn graf omdraaien. De verwachtingen over de line-up van het komende festival Jazz International Rotterdam zijn dan ook hoog gespannen …. M. houdt zich aanbevolen voor goede adviezen over NL-jazz. Je kunt hem mailen of appen. Telefonisch is hij onbereikbaar.


© Jazzenzo 2010