Weergaloos Phronesis speelt Bimhuis plat
CONCERTRECENSIE. Phronesis, Bimhuis, Amsterdam, 30 maart 2019
beeld: Ron Beenen
door: Mathijs van den Berg
Het vermaarde powertrio Phronesis doet niet vaak ons land aan. Dus als de groep weer eens geprogrammeerd staat, moet je ervoor zorgen dat je erbij bent. Het Bimhuis was daarom afgelopen zaterdagavond afgeladen. De band maakte zijn live-reputatie meer dan waar. Nadat de Italiaanse support act Floors met de ongewone combinatie van elektrische gitaar, contrabas en trombone de zaal in een subtiel warm klankbad had gedompeld, zorgde Phronesis voor een stomende aaneengesloten set van anderhalf uur die louter bestond uit hoogtepunten.
Phronesis speelde werk van hun laatste album ‘We Are All’ en oudere nummers in een nieuwe uitvoering.
Modern
Phronesis is een typische representant van de moderne jazz waarin het draait om het totale geluid en niet om de afzonderlijke groepsleden. Tegelijkertijd zijn het voortreffelijke muzikanten. Pianist Ivo Neame, bassist Jasper Høiby en drummer Anton Eger doen in techniek en virtuositeit niet voor elkaar onder. Door jarenlang samenspel – de groep bestaat sinds 2005 – voelen ze elkaar bovendien perfect aan. Het concert was hiervan de beste demonstratie en ook het bewijs dat de kwaliteit van een groep het best tot uiting komt op het podium. De nummers klonken allemaal helder en transparant, terwijl de muziek van Phronesis op cd soms wat massief overkomt.
Er werd zowel werk van hun laatst verschenen album ‘We Are All’ gespeeld als oudere nummers die een nieuwe uitvoering kregen. Stukken als ‘The Edge’ en ‘One For Us’ waren welhaast nog mooier dan op de plaat. Daarbij is het werkelijk ongelooflijk hoe strak het geluid klinkt. Of de groep nu gas terugnam of juist het tempo erin gooide, steeds waren de overgangen messcherp. Melodielijnen werden naadloos overgenomen, er werd moeiteloos tussen verschillende tempi geschakeld. Elke noot, elke klap, hard of zacht, was precies raak. Het is deze enorme dynamiek die de muziek van Phronesis zo aantrekkelijk maakt. Met langzamere stukken als ‘Breathless’ werd er gezorgd voor rust, tot de beuk er weer in ging.
Pianist Ivo Neame, bassist Jasper Høiby en drummer Anton Eger.
Spectaculair
De muzikanten maakten grote indruk. Høiby vormde met zijn krachtige, vloeiende spel het baken tussen de pianist en de drummer. Zijn basspel is de olie waar de machine van Phronesis op draait. Ook speelde hij enkele mooie improvisaties, zoals de solopartij waarmee hij het concert opende. De vingers van Neame vlogen haast achteloos over de toetsen. Zijn klank is, of hij nu melodieus speelt of ritmisch, altijd rond. Een verhaal apart is drummer Anton Eger, die met zijn soms furieuze en flitsende spel de show stal en het publiek tot groot enthousiasme bracht. Hij is ongetwijfeld een van de beste en meest spectaculaire jazzdrummers van dit moment. Daarbij zorgde zijn theatrale optreden regelmatig voor een humoristische noot en riep hij zelfs een keer op tot meeklappen.
Anderhalf uur lang wisselden briljante improvisaties en intens samenspel elkaar af in een stel ijzersterke composities. Halverwege nam Høiby nog even het woord. Sarcastisch verwees hij naar de (recent in het leven geroepen) livestream van BIMHUIS TV waardoor mensen nu ook vanaf hun luie bank van jazz konden genieten. Straks krijgen we niet meer betaald, zei hij cynisch. Er waren cd’s te koop voor wie nog wist wat een cd was. Er wordt inderdaad bij al die aandacht voor klantbeleving vaak vergeten dat het om de muzikanten en de muziek draait. Om geweldige concerten als deze. Want zoals Høiby zelf zei:’You don’t get this on Spotify.’