Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Morten Ramsbøl – True North

CD-RECENSIE 

Morten Ramsbøl – True North
bezetting: Morten Ramsbøl contrabas; Jacob Karlzon piano; Reini Schmölzer drums; Julian Argüelles saxofoons; Katja Finsel cello; Igmar Jenner viool; Andreas Semlitsch viool; Delphine Krenn-
Viard altviool
opgenomen: 24, 25 mei 2018
uitgebracht: 11 januari 2019
label: Challenge Records
aantal stukken: 10
tijdsduur: 42’19
website: mortenramsboel.dk - challengerecords.com 
door: Mathijs van den Berg


Zoals het klokje thuis tikt tikt het nergens, moet bassist Morten Ramsbøl gedacht hebben toen hij vanuit Graz, Oostenrijk waar hij contrabas doceert, terugkwam in thuisland Denemarken. Het inspireerde hem namelijk tot zijn nieuwe album ‘True North’. De muziek hiervoor liet hij arrangeren door de Oostenrijkse drummer en componist en goede vriend Reini Schmölzer, die ook op de plaat meespeelt. Schmölzer leverde verder de partijen van de strijkers die op enkele van de composities meedoen.

Naast Schmölzer en het Igmar Jenner String Quartet vroeg Ramsbøl de Engelse saxofonist Julian Argüelles en de Zweedse pianist Jacob Karlzon. ‘True North’ is een zeer gevarieerde plaat. Je hoort pure jazzstukken waarop de saxofoon domineert, composities in kleine bezetting én nummers die aangevuld zijn met strijkers. Argüelles tilt de muziek met zijn heldere en karaktervolle spel naar een hoger plan. Zoals op opener ‘As seen from above’, een stuk dat herinneringen oproept aan het ECM-geluid uit de jaren zeventig. Ramsbøl speelt hierop een fijne solo. 

Het hierop volgende ‘Marianne’, een liefdesbetuiging aan zijn vrouw, heeft een totaal ander karakter. Het bestaat alleen uit bas en strijkers en doet klassiek aan. ‘Brothers’ dat later op het album een vervolg krijgt met strijkers, bestaat alleen uit een bassolo. Op ‘Keith’, een duo-stuk, zorgt de interactie tussen bas en saxofoon voor een meditatieve sfeer. Het calypso-achtige ‘Naymenhay’ klinkt daarna weer opgewekt.

De strijkers op de echte jazzstukken zijn een beetje zoet. Het nummer ‘True North’ klinkt daardoor wat kitscherig. Jammer, want de groove is lekker en Argüelles speelt een mooie solo. Ook op de ballad ‘Le Grand’ vraag je je af wat de strijkers toevoegen. De goed gedoseerde onderkoelde pianopartijen en de ronde saxpartij geven het nummer al meer dan genoeg sfeer. Op ‘Signal Me’ heeft de vioolsolo wel een duidelijke meerwaarde. ‘Surface’ met zijn meeneuriedeuntje sluit dit luchtige album passend af.



Beluister dit album via Spotify (inloggen indien nodig)


© Jazzenzo 2010