CD-RECENSIE

Lars Danielsson – Tarantella
bezetting: Lars Danielsson contrabas, cello, basviool; Leszek Mozdmer piano, celesta, clavecimbel; Mathias Eick trompet; John Parricelli gitaar; Eric Harland, slagwerk, percussie
opgenomen: 2008
release: 2009
label: ACT / Challenge
tracks: 13
tijd: 57.38
website: www.larsdanielsson.com - www.actmusic.com
door: Rinus van der Heijden

De Zweedse bassist Lars Danielsson brengt met deze ‘Tarantella’ zijn vierde album uit bij ACT Music. Op de voorgaande drie toonde hij zich een duizendpoot, die muziek vanuit allerlei gezichtspunten vorm gaf. Hij schroomde daarbij zelfs niet om uit de bron van klassieke muziek te putten, waarbij het resultaat een vanzelfsprekend effect mee kreeg. Wie de bezetting van Danielssons groep voor deze schijf bekijkt, zal aan de bezetting van cello, viool en clavecimbel zien, dat ook hier klassieke elementen deel uitmaken van het totaalconcept.

Danielsson begeeft zich op ‘Tarantella’ op de uiterst gevaarlijke scheidslijn tussen een eigenzinnige visie en commerciële uitgangspunten. Dat betekent in muzikale termen, dat de Zweed regelmatig kiest voor gemakkelijke, goed in het gehoor liggende deuntjes. Waar bij velen dan muziek zonder spanning uit voortkomt, ziet Danielsson kans die toegangspoorten voor een groot publiek, te verfraaien met ingenieuze lauwerkransen. De aanwezigheid van trompettist Mathias Eick zorgt voor sferische klankvelden, terwijl de gitaar van John Parricelli – een man die zijn sporen verdiende in de fusionjazz – verbindende en samenvloeiende elementen tussen de diverse muziekstijlen spant.

Pure klassieke invloeden zijn op deze cd niet te onderscheiden, het zijn meer toefjes. Het mooie dat veel klassiek heeft voortgebracht en wordt uitgedrukt in sterke, harmonieuze melodievorming is knap door en over deze fusiemuziek heen gespannen. Danielsson zelf maakt een efficiënt gebruik van de cello en hetzelfde geldt voor de celesta van Leslek Mozdzer, waardoor nieuwere klanken aan de muziek worden toegevoegd, zonder dat ze dominant worden.

Samengevat kun je zeggen dat Danielsson zich weliswaar langs de afgrond van gemakzucht beweegt, maar dat zijn fantasierijke ideeën zijn muziek kaarsrecht overeind houden. Een muzikale stoofpot voor alles en iedereen derhalve.