CD-RECENSIE 

Jeff Ballard – Fairgrounds
bezetting: Jeff Ballard drums, percussie; Lionel Loueke gitaar, vocalen; Kevin Hays piano, keyboards, vocalen; Reid Anderson elektronica; Peter Rende piano, fender rhodes. Gastbijdragen:
Chris Cheek en Mark Turner tenorsaxofoon
opgenomen: 1 – 20 maart 2015
uitgebracht: 25 januari 2019
label: Edition Records
aantal stukken: 11
tijdsduur: 52’33
website: www.jeffballard.com - www.editionrecords.com
door: Mathijs van den Berg


Drummer Jeff Ballard speelde in een massa producties en begeleidde grootheden als Chick Corea, Pat Metheny, Joshua Redman en Brad Mehldau. Met bassist Larry Grenadier en saxofonist Mark Turner vormt hij het trio Fly. Bij zijn elektrische formatie Fairgrounds is hij bandleider. Met deze groep debuteert hij bij Edition Records met een gelijknamige plaat die opnamen bevat van een Europese tour in 2015. De namen zijn opnieuw indrukwekkend, met onder andere Lionel Loueke op gitaar en Bad Plus-bassist Reid Anderson die zich ditmaal over de elektronica ontfermt. Mark Turner en Chris Cheek vervullen gastbijdragen op tenorsaxofoon.

Het betreft puur geïmproviseerde stukken waarbij het draait om spontaniteit en actie en reactie. ‘Totale vrijheid was de enige beperking’, zegt Ballard in een commentaar. Dat betekent ook dat de nummers onderling nogal van elkaar verschillen en een geheel eigen sfeer hebben. Het bezwerende ‘Grounds Entrance’ doet oosters aan. ‘The Man’s Gone’ is een funky track waarop Loueke’s gitaar aan die van John Scofield doet denken. ‘I Saw A Movie’ is een ambient stuk, terwijl ‘Marche Exotique’ een Afrikaanse vibe heeft. De titel van ‘Grungy Brew’ laat niet moeilijk raden waar de inspiratie voor dit nummer vandaan kwam.

Aan sommige stukken zijn zangpartijen toegevoegd, die ook een verschillend karakter hebben. De ene keer scattend (‘The Man’s Gone’), dan weer neuriënd (op ‘Marche Exotique’ en ‘Soft Rock’, waarop Loueke hoog uithaalt, heel curieus). De zang op het groovende ‘Hit The Dirt’ doet denken aan de laid-back soulstemmen van Bill Withers en Gil Scott-Heron. De vocalen zorgen voor het contrast met de elektronica. Dat doen ook de saxofoonpartijen. Op het dwarse ‘Twelv8’ giert en scheurt Turner erop los. Ook Cheek’s bijdragen zijn bijzonder expressief en energiek. 

Op alle stukken is een spanning te horen tussen textuur en ritme. Ballard’s subtiele dan weer opzwepende drumpartijen zorgen voor samenhang. Ondanks de avontuurlijke manier van musiceren wordt er steeds een evenwicht bereikt tussen ‘akoestisch’ en ‘elektronisch’. Zo gaat op het laatste nummer ‘Cherokee Rose’ de slottoon van de saxofoon heel langzaam in de elektronische omgeving op. Magisch.

Beluister dit album op Spotify (indien nodig eerst inloggen)

Trailer