CD-RECENSIE

Hot Club de Frank – Bella Ciao
bezetting: Harold Berghuis, gitaar; Jelle van Tongeren, viool; Wim Lammen, saxofoon, klarinet; Frank Meester, contrabas, zang
opgenomen: 2009
release: april 2009
label: Chamsa Records
tracks: 12
tijd: 62:49
website: www.hotclubdefrank.nl - www.chamsarecords.com
myspace: www.myspace.com/hotclubdefrank
door: Jan Jasper Tamboer

Bestaat er nog ware romantiek? Luister naar 'Bella Ciao', het nieuwe album van gipsyjazzformatie Hot Club de Frank en het antwoord is 'ja'. Dat geldt beslist voor het repertoire, maar nog meer voor de zang van bandleider Frank Meester, die is gevoelig als een espenblad en warm als een behaaglijk dekbed.

Hot Club de Frank heeft in zijn lange bestaan veel wisselende instrumentale bezettingen gekend, toch was daar altijd de ritmegitaar van Meester, als vast punt in veranderende omstandigheden. Maar zekerheid en jazz gaan niet goed samen en toen de bassist de band verliet trad Meester in diens plaats, zonder dat de nu lege plek door een nieuwe slaggitarist werd ingenomen. Dat bood onverwachte perspectieven en de heren kondigden met enthousiasme een nieuwe sound aan.

Het ziet eruit alsof zij op allerlei manieren de lacune hebben willen opvullen. Elk instrument verzorgt op zijn tijd het ritme of ritme-effecten met bijvoorbeeld schurende vioolsnaren of klakkende saxofoonkleppen. Dat is nieuw en inventief, maar het ensemble heeft altijd nog sologitarist Harold Berghuis binnen zijn gelederen en die speelt slaggitaar op de vele momenten dat hij niet soleert. Niks geen hiaten dus met zoveel verschillende ritme-uitingen, waarbij de gitaar nog steeds een belangrijke rol speelt.

Zo groot is de verrassing blijkbaar niet. Dat is evenzeer van toepassing op het materiaal, hoe romantisch ook, dat hoofdzakelijk bestaat uit standards. Ongebruikelijk is dat overigens niet in dit genre. Uiteraard kunnen enkele nummers van Django Reinhardt niet ontbreken. Het titelnummer 'Bella Ciao' is een Italiaanse traditional en verrast wel, evenals een uitstapje naar Hongaarse melodieën. Hoewel de echt grote vernieuwing is uitgebleven, is dit een fijne plaat met een gloedvolle sfeer, een fris elan en wel degelijk nieuwe ritmische elementen.