Thelonious Monks muziek tot op het bot gefileerd
CONCERTRECENSIE. ‘Monk 100’, Trio Robin Verheyen, Joey Baron, Bram de Looze. Paradox Tilburg, 30 september 2017
beeld: Bartho van Straaten
door: Erno Elsinga
In het huidige ‘Monk 100 jaar’ passeerden al heel wat eerbetonen aan de legendarische beboppianist en componist waarbij musici diens kenmerkende stijl naar eigen hand zetten. De wijze waarop saxofonist Robin Verheyen, pianist Bram de Looze en de Amerikaanse slagwerker Joey Baron het werk van Monk fileerden overtrof de stoutste verwachtingen waardoor het concert kon uitgroeien tot indrukwekkende proporties.
Saxofonist Robin Verheyen, drummer Joey Baron en pianist Bram de Looze speelden op eigen wijze werk van Monk.
Drie-eenheid
Verheyens staat van dienst is even lang als imponerend. In de loop der jaren drong hij door tot de jazzscenes van Amsterdam, Parijs en New York waaruit hij talloze formaties formeerde. Momenteel werkt hij samen met gelouterde musici als Marc Copland, Drew Gress, Billy Hart en Gary Peacock en is hij succesvol met de band TaxiWars. Sinds enige tijd vormt Verheyen (1983) een duo met de jonge pianist Bram de Looze (LABtrio) waarmee hij zich over het werk van Monk buigt. Compaan Joey Baron, onder meer slagwerker bij John Zorn’s Massada en Naked City, sloot zich bij het duo aan voor een korte tournee door Nederland, België en Frankrijk.
De opener was veelzeggend. Eenieder nam een melodiefacet uit het pianospel van Monk voor zijn rekening waardoor er een merkwaardige drie-eenheid ontstond. De samenvattende akkoorden van De Looze, de dissonanten van de saxofoon en de complexe ritmiek bleven herkenbaar overeind in een – zoals alle gespeelde stukken van Monk – vertraagde uitvoering waar openvallende stiltes voor de nodige spanning en dramatiek zorgden. De neo-bop die over het werk van de meester werd uitgestrooid klonk even puur als het onversterkte geluid, waardoor het concert aan intensiteit won en de virtuositeit van het trio tot op het bot beleefd werd.
Het Belgisch-Amerikaanse trio speelde ook nieuw eigen werk.
Capriolen
Met name Bram de Looze (1991) liet horen hoe een ongekend en breed georiënteerd pianotalent hij is. Met speels gemak kleurde hij de stukken van licht tot donker, strooide met verfijnde swing en geraffineerde fraseringen en gaf met een warm toucher rijk gedetailleerde solo’s ten beste waarin klassiek aan jazz gekoppeld werd, bop van blues werd voorzien en melodie en ritme in de dynamiek samensmolt.
Het concert bevatte eveneens (nieuw) eigen werk uit de kokers van Verheyen en Baron. Stukken die qua overtuiging en daadkracht naadloos aansloten bij het repertoire uit de vorige eeuw. Opvallend voor de première van het trio was het gemak waarmee de muzikanten elkaar tot in de kleinste details wisten te vinden, daarbij een belangrijke rol weggelegd voor de vindingrijke Baron die zijn drums omschoolde tot melodie-instrument. Verheyen op tenor- en sopraansaxofoon goochelde met ritmiek en dynamiek en varieerde zijn spel van lyrisch tot impressionistisch. Niemand nam het voortouw, alles in dienst van de compositie.
Monks muziek werd tot op het bot gefileerd. Zijn curieuze capriolen op piano met onnavolgbare ritmen en beklijvende melodieën werden door Verheyen, De Looze en Baron feilloos en met flair blootgelegd. Aan het akoestische concert dat bol stond van de spanning kleefde een heuse jazzbeleving, in een moeite door nieuw bestaansrecht verschaffend aan een doodgewaand genre.
Nog te zien: 3/10 Concertstudio Kortrijk, 5/10 TivoliVredenburg Utrecht, 6/10 Bozar Brussel.