Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

De kunst van het compileren

2 CD-BOX RECENSIES

Charlie Parker - Bird in time 1940 -1947 selected recordings and rare interviews
bezetting: Charlie Parker; altsax met vele anderen waaronder Dizzy Gillespie, Miles Davis, Max Roach, Jay McShann, Cooty Williams, Rubberlegs Williams, Milt Jackson, Ray Brown
release: 2008
label: ESP-DISK / Challenge
tracks: 105
tijd: 74:52, 72:03, 75:58, 56:39 (4 cd’s)
website: www.espdisk.com - www.challenge.nl
door: Mischa Andriessen


Van vrijwel elke grote jazzartiest zijn momenteel wel een of meerdere compilatieboxen te koop voor een schamel bedrag dat omgerekend neerkomt op nauwelijks meer dan een euro per cd. Vaak is het een ratjetoe, stelt de vormgeving niets voor en is de informatie summier, maar voor dat geld mag je natuurlijk nergens over klagen. Zie daar dus als platenmaatschappij en officiële beheerder van de catalogus maar eens mee te concurreren.

Het gebeurt gelukkig nog wel. Van twee van de allergrootste saxofonisten die de jazz heeft voortgebracht zijn omvangrijke compilaties verschenen die – dat vooropgesteld- beide heel waardevol zijn, maar toch ook de vraag doen rijzen waaraan de ideale compilatie moet voldoen. 

‘Bird in Time’ is een door Michael D. Anderson zorgvuldig samengesteld document waarin naar het lijkt elke relevante tel geluidsmateriaal die uit Parkers vroege periode rest is opgenomen. Anderson vertelt zijn verhaal chronologisch. De eerste cd laat eerst een lang interview met Bird horen en dan een korte demo-opname waarop Parker  Honeysuckle Rose en Body and Soul speelt. Een eye-opener, Parker zwoegt en zit nu en dan mis, maar zijn muzikale brille is dan al hoorbaar. Vier cd’s lang laat Anderson geen kant van Parkers vroege carrière onbelicht. Er zijn opnames met Jay McShann, de legendarische Bob Redcross tapes, de opnamen voor Savoy en Decca, zijn werk met het Cootie Williams Orchestra,de Dizzy Gillespie Rebop six en natuurlijk ook de misschien wel mooiste mislukking uit de geschiedenis van de jazz: ‘Loverman’ de sessie met Howard McGhee waarna Bird compleet instortte. Al die opnames worden van tijd tot tijd onderbroken door interviews. Max Roach komt veelvuldig aan het woord, maar ook Teddy Edwards, Milt Jackson, Roy Porter en Howard McGhee. Ook die bevatten waardevolle informatie, maar je hoeft die nu ook weer niet zo vaak te horen als de muziek. Dus waarom is er niet een cd waarop al die interviews verzameld zijn? en drie cd’s waarop die heerlijke muziek te horen is die nog altijd zo verrassend en sprankelend klinkt. Verbluffend door de techniek, maar vooral zo geweldig fris en geestig.

Charlie Parker op Wikipedia


Ben Webster - The Brute and the beautiful 100 years
bezetting: Ben Webster: tenorsax, piano met vele anderen waaronder Kenny Drew, Alex Riel, Jay McShann, Carmell Jones, Eric Ineke, Teddy Wilson, Milt Hinton
release: 2009
label: Storyville / Challenge
tracks: 27
tijd: 63:50, 68:27 (2 cd’s)
website: www.storyvillerecords.com - www.challenge.nl



Dit jaar is het honderd jaar geleden dat tenorgigant Ben Webster werd geboren. Webster heeft zijn geboortejaar gemeen met de misschien nog grotere Lester Young maar Pres krijgt in 2009 geen en Big Ben wel een centennial compilatie aangeboden. Die is verzorgd door het Deense Storyville Records dat niet verbaasd met een focus op Websters latere werk in Denemarken en Nederland. Hier is het materiaal thematisch geordend. Op cd 1 is ‘the brute’ aan het werk, Webster die agressiever en bronstiger klinkt dan de sound waarmee de meesten hem zullen associëren, een opgevoerd brommertje; sputterend en stoer. Cd 2 is dan natuurlijk gewijd aan ‘the beautiful’ en Webster in standards als ‘Star Dust’ ‘Sophisticated Lady’ en ‘You’d be so nice to come home to’ is welhaast onovertroffen mooi. Die gulle, melancholieke sound is en blijft een voorbeeld voor velen die een ballad willen spelen. Hier vraag je je dan weer af waarom ‘the brute’ zo nadrukkelijk van ‘the beautiful’ gescheiden is, het zou de afwisseling ten goede zijn gekomen. In vergelijking met ‘Bird in Time’ is ‘The Brute and The Beautiful’ natuurlijk ook wat karig. Bird krijgt vier cd’s voor zeven jaar, Big Ben twee voor drieëntwintig, daarbij is zijn prachtige vroege werk dan ook nog eens buiten beschouwing gebleven.

Het zijn al met al kleine kanttekeningen bij twee compilaties die dan misschien wel hun tekortkomingen hebben, maar niettemin een kostbaar bezit zijn.   

Ben Webster op Wikipedia 


© Jazzenzo 2010