Mark Guiliana steekt flets af bij optreden Avishai Cohen
CONCERTRECENSIE. Mark Guiliana Quartet & Avishai Cohen Quartet, TivoliVredenburg Grote Zaal, Utrecht, 15 januari 2017
beeld: Ton van Leeuwen
door: Cyriel Pluimakers
Met veel tamtam en onder het motto ‘Transition Presents’ werd de afgelopen maanden in TivoliVredenburg een jazz dubbelconcert aangekondigd met de kwartetten van drummer Mark Guiliana en trompettist Avishai Cohen. Twee musici die aan de frontlinie staan van de actuele jazz.
De kwartetten van trompettist Avishai Cohen (l) en drummer Mark Guiliana gaven een dubbelconcert in Utrecht.
Guiliana oogstte eerder succes in het Transition festival dat in het voorjaar van 2016 plaatsvond. Nu moet hij de belofte waarmaken in een andere setting, een amper voor de helft gevulde grote zaal van TivoliVredenburg. Manager Mike Bindraban van de Good Music Company kondigt de concerten aan en legt een link met de legendarische jazz double bills die in het verleden regelmatig in grote concertzalen plaatsvonden. Als een reïncarnatie van organisatoren als Paul Acket en Lou van Rees brengt hij twee toppers uit zijn catalogus voor het voetlicht.
Flets
De lichtinstellingen in de grote zaal – met veel blauw en paars – zijn nogal disco-achtig. Het kwartet van de uit New York afkomstige Guiliana, dat als eerste ensemble optreedt, oogt nogal flets in dit kleurenbombardement. Het concert wordt enthousiast gestart, maar het groepsgeluid van de band is klein en vult ternauwernood de grote zaal. De muziek zou meer op zijn plaats geweest zijn in een club of een kleinere locatie. Enigszins routinematig wordt een set neergezet, waarvan de inspiratie niet meteen afdruipt. Vooral de solo’s van tenorsaxofonist Jason Rigby klinken saai en emotieloos. Ballads en medium tempo’s worden door hem met bijna hetzelfde timbre gespeeld en nergens valt er een greintje emotie te ontdekken. Is de band van Guiliana inmiddels niet toe aan een sterkere blazer?
Saxofonist Jason Rigby (Mark Guiliana) en Avishai Cohen Quartet in de grote zaal van TivoliVredenburg.
Dalende vierklanken
De uit Israël afkomstige trompettist Avishai Cohen maakte recentelijk een overstap naar het succesvolle ECM-label. Gestart als een avant-gardist met een avontuurlijke aanpak, heeft hij inmiddels alle scherpe randjes van zijn spel afgehaald en richt hij zijn focus op welluidende muziek in de beste traditie van de Duitse producent. Met een trompettoon die meer dan eens herinnert aan Miles Davis in zijn glorietijd zet hij een buitengewoon nostalgische sfeer neer. Regelmatig richt hij zijn instrument in de richting van de klankbodem van de vleugel, waarvan de snaren mee gaan resoneren. Een fraai effect dat hij gedoseerd toepast.
Zo nu en dan passeert een rauwe noot, die ervoor zorgt dat de muziek niet al te voorspelbaar wordt. Zijn band speelt veel levendiger en enthousiaster dan het kwartet van Giuliana. Pianist Yonathan Avishai is een fantasievolle begeleider en solist, met de traditie van jazz en klezmer in zijn binnenzak. Virtuoos dient hij de trompettist van repliek en zijn capriolen op de vleugel zetten het podium in vuur en vlam. Drummer Ziv Ravits komt ook solistisch goed uit de verf en contrabassist Barak Mori blijkt fantastisch te kunnen strijken.
De improvisaties zijn weids en Cohen kneedt en boetseert zijn trompetgeluid. Met zijn ijle hoge tonen raakt hij een bijna buitenaardse dimensie. Nagenoeg zonder onderbrekingen zet het kwartet een adembenemende set neer, met een bijna sacraal karakter. Toch leidt de reeks dalende vierklanken van de trompettist, aan het einde van de set, tot voorspelbaarheid. Wat was het mooi geweest als Cohen ook iets van het ongekunstelde spel had laten horen, waarmee hij zijn carrière ooit begon.
Jazz Double Bills
Het getuigt van initiatief en durf om de jazz double bills nieuw leven in te blazen. Zalen in Brussel en Maastricht zijn uitverkocht, maar in Utrecht is dat niet gelukt. De vraag is of deze formule op de lange termijn voldoende levensvatbaar is. Brengt een dergelijk initiatief steeds voldoende publiek op de been om grote zalen te vullen? De ambitie is er, maar enige voorzichtigheid lijkt toch wel op zijn plaats.
Ik heb geloof ik nog nooit op een concertrecensie gereageerd, maar nu doe ik dat toch maar eens. Ik was altijd meer van de pop dan de jazz, maar pop zit toch wel erg op dood spoor en na prachtige dingen gehoord te hebben op State-X en Transition vorig jaar let ik nu wat meer op jazz. Daar ken ik dus ook Guiliana van. Inderdaad, het geluid en de uitlichting waren niet zo geweldig zondagavond. Maar ik heb van beide acts enorm genoten en was met name onder de indruk van het samenspel bij Mark Guiliana. Ik had de indruk dat er veel meer "nieuw" publiek was. Ik vind deze recensie dus nogal zurig en geen stimulans voor een organisatie die zoiets "moeilijks" in een grote zaal weet neer te zetten. Die trouwens ook echt wel voller was dan half vol.
Willem (E-mail ) - 17-01-’17 11:01