Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Audrey Chen en Robert van Heumen - Abattoir

CD-RECENSIE

Audrey Chen en Robert van Heumen - Abattoir
bezetting: Audrey Chen, stem, cello; Robert van Heumen, elektronica
opgenomen: mei 2008, maart 2009
release: 2009
label: Evil Rabbit Records
tracks: 6
tijd: 59:63
website: www.hardhatarea.com/abattoir  - www.evilrabbitrecords
myspace: www.myspace.com/audreychen
door: Jan Jasper Tamboer


Het cd-hoesje van 'Abattoir' ziet er bijzonder stijlvol uit. Het is onopgesmukt, eenvoudig uitgevoerd en getuigt misschien juist daardoor van fijne smaak. En dan te bedenken dat het concept uit puur geldelijk gebrek is ontstaan. Hoe hoger de nood, des te groter de creativiteit.

Alle cd's van Evil Rabbit Records hebben dezelfde buitenhoes, alleen een binnenblad en de cd zelf verschillen. Via een ronde opening zie je om welke specifieke cd het gaat. Het ontwerp is van de onlangs jong overleden graficus, cellist en acteur Lysander le Coultre. Vaste fotograaf is Monique Besten.

De kracht en essentie van de muziek op ‘Abattoire’ is dat Robert van Heumen de expressieve potentie van de stem en de cello van Audrey Chen uitbuit en versterkt door de vervormingen van de elektronica. Dat creëert ongekende mogelijkheden. Het zijn interessante experimenten, maar je zal deze plaat niet snel opzetten als je muziek wilt horen om in een betere stemming te geraken.

De Chinees-Amerikaanse Chen geeft op vele verschillende manieren uitdrukking aan haar gevoelens, van diep gegrom tot ijle hoge tonen die luiden als gebeden en van oerkreten tot zacht gefluister. Indachtig de albumtitel 'Abattoir' klinkt haar vervormde stem af en toe inderdaad alsof er een speenvarken geslacht wordt. Dan weer lijken hele gebouwen in te storten, met bakstenengeweld en glas dat begint te scherven in ontelbare deeltjes. Als een krolse poes miauwt, gromt, spint en schreeuwt Chen alle katers uit de buurt bij elkaar. Kokhalzend en lallend brengt zij geen zoete gevoelens naar boven bij de luisteraar, die zich in zijn eigen huis ineens niet meer zo op zijn gemak voelt.

Bij de track 'Endless Summer' wordt zowaar iets van een melodisch thema door de cello ingezet, waaromheen vrije improvisaties klinken, die niets met het onderwerp te maken lijken te hebben. Het motief wordt vele malen herhaald en stopt dan onverbiddelijk op het moment dat je er van in trance zou kunnen raken. Dan volgen stemgevingen die doen denken aan oefeningen voor klassieke zang om het articulatieapparaat te scholen, zoals kauw- en resonanstechnieken. Het nummer bevat ook een element van percussie, alsof iemand met een rietje op tafel zit te tikken. Dat heldere en vlugge gerikketik hoor je ook elders op de cd, evenals hoge, fladderende fluittonen, en dat geeft het overheersende gevoel van beklemming nog iets van lucht. Maar vrolijker word je niet van dit album.


© Jazzenzo 2010