LP-RECENSIE

Jazz Orchestra of the Concertgebouw feat. Dr. Lonnie Smith – I Didn’t Know What Time It Was
bezetting: J.O.C. met 14-koppige blazerssectie; Martijn van Iterson gitaar; Frans van Geest contrabas; Martijn Vink drums; Dr. Lonnie Smith Hammond B3
opgenomen: 25 februari 2010, live, Bimhuis Amsterdam
uitgebracht: maart 2016
label: JOC
aantal stukken: 6 (na download 8)
tijdsduur: 57’33 (met extra downloads 74’08)
website: www.jazzorchestra.nl
door: Cyriel Pluimakers


Als een soort verrassing verscheen onlangs de eerste LP van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw (J.O.C.) met de fameuze Hammond-organist Dr. Lonnie Smith als gast. De plaat beschikt over een cover in fraaie retro-stijl en het vinyl is lekker dik. Een productie met een nostalgische uitstraling die de hoogtijdagen van de jazz uit de jaren ’50 en ’60 oproept.

De opnames dateren uit februari 2010 en zijn ‘live’ gemaakt in het Amsterdamse Bimhuis. Het repertoire betreft standards en een aantal eigen stukken van Dr. Lonnie Smith. De arrangementen zijn afkomstig van Rob Horsting en Henk Meutgeert. De laatste had toen ook nog de leiding over het orkest. Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw zou je het Nederlandse antwoord op het beroemde Thad Jones-Mel Lewis Jazz Orchestra kunnen noemen. Het orkest is avontuurlijk, nodigt graag gastmusici uit, swingt als de neten en is ‘live’ op zijn best. 

De samenwerking met Dr. Lonnie Smith maakt duidelijk dat het orkest ouderwets kan ‘grooven’. Al in het openingsnummer ‘I didn’t know what time it was’ – tevens de titel van de plaat – wordt de toon gezet. Een kokende ritmesectie, percussief gitaarspel van Martijn van Iterson, stevige blazerscollectieven en daar bovenuit het gorgelende geluid van de Hammond B3. 

Smith speelt in een direct herkenbare intuïtieve stijl, die niet gericht is op muzikale verfijning maar op onversneden rauwe souljazz. Een hoogtepunt vormt het tweede nummer, met meestertrompettist Ruud Breuls in de hoofdrol. Hij geeft een geheel eigen draai aan de standard ‘Chelsea bridge’, in een improvisatie met lang aangehouden noten en een vibrato vol emotionele lading, als een operazanger. Bijzonder is om in het volgende nummer zijn collega Jan van Duikeren op bugel te horen, in een fraai uitgesponnen improvisatie op de klassieker ‘Willow weep for me’. 

De B-kant van de LP start met een verrassende interpretatie van Harold Mabern’s ‘Beehive’, met veel ruimte voor Van Iterson zijn swingende gitaar en bijzondere geluiden van de Hammond. In zijn eigen compositie ‘Too damn hot’ maakt Smith duidelijk waar het bij hem om gaat: geen virtuoze notenreeksen maar perfect getimede akkoorden, plaagstootjes die blazers en ritmesectie wakker schudden. Een extra cadeau vormt de geïnspireerde solo van contrabassist Frans van Geest, een moment dat even rust brengt in deze muzikale krachtmeting. ‘The Whip’, een hevig swingend ‘backbeat’ nummer sluit de LP af, met de blazerssectie collectief op scherp.

Coupon
Bij de productie is een coupon met een downloadcode bijgevoegd, die maar liefst acht nummers oplevert in WAV-formaat. Twee extra stukken ten opzichte van het vinyl: ‘Cookin’ with Lonnie’ en ‘I got rhythm’. Zoals de titel al belooft, trekt Smith in ‘Cookin with Lonnie’ negen minuten lang alle registers open: groove en drive vormen wederom de boventoon. ‘I got rhythm’ is het slotnummer van dit gedenkwaardige optreden.

Wellicht is het een goed idee om naast het vinyl ook nog een cd uit te brengen met de volledige 74 minuten durende opname. Een set met een fraaie spanningsboog, die in een echte muzikale climax eindigt.

Dr. Lonnie Smith & het Jazz Orchestra of the Concertgebouw spelen op 14 april in Tivoli Vredenburg Utrecht, 15 april Luxor Live in Arnhem, 16 april Paard van Troje in Den Haag, 17 april Patronaat in Haarlem.

I Didn't Know What Time It Was