Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Ben Allison - Think Free

CD-RECENSIE

Ben Allison - Think Free
bezetting: Ben Allison; bas, Shane Endsley; trompet, Jenny Scheinman; viol, Steve Cardenas; gitaar, Rudy Roystons; drums
opgenomen: 23-24 juni 2009
release: 2009
label: Palmetto Records / Codaex
tracks: 8
tijd: 45:31
websites: www.benallison.com - www.palmetto-recordings.com
myspace: www.myspace.com/allisonben
door: Mischa Andriessen

Er zijn weinig jazzmuzikanten die zulke herkenbare en pakkende melodieën schrijven als bassist Ben Allison en er zijn er nog minder die deze kunst al op zo’n jonge leeftijd beheersen. Allison is drieënveertig, wat betekent dat hij het materiaal voor een van zijn beste cd’s ‘Medicine Wheel’ schreef toen hij de dertig maar net was gepasseerd.

In de pakweg vijftien jaar dat hij bezig is, heeft zich een belangrijke ontwikkeling voorgedaan waarbij het breekpunt ten tijde van de cd ‘Buzz’ ligt. Met ingang van die cd is Allison evenwichtiger platen gaan uitbrengen, maar heeft hij ook de invloed van pop en country op zijn muziek nog meer toegelaten. Vanaf ‘Cowboy Justice’ doet hij in de bezetting bas, drum, gitaar, trompet, waarbij op de vorige cd ‘Little things run the World’ nu en dan de sax van Michael Blake werd toegevoegd.

Op Allisons nieuwste maakt een violiste deel uit van de band, waardoor het groepsgeluid gelukkig voller is dan dat op ‘Cowboy Justice’ en waardoor de term Americana-jazz voor Allisons muziek steeds plausibeler wordt. ‘Think Free’ staat weer vol met het soort  sfeervolle meezingbare melodieën waar Allison patent op heeft.

Zoals de laatste jaren wel vaker heeft hij ook twee oudere eigen nummers (‘Peace Pipe’ en ‘Green Al’) opnieuw opgenomen. Zeker aan die songs merk je duidelijker de problematische situatie op waarin Allison zichzelf gemanoeuvreerd heeft. Door vrij baan te geven aan dromerige lyriek met een hoofdrol voor de weemoedige trompet heeft hij het ritmische aspect van zijn muziek minder prioriteit gegeven. Daardoor begint de muziek te kabbelen en is ze ook een deel van haar pit verloren. Die melodieën blijven ongeëvenaard, maar iets meer dynamiek kan waarschijnlijk toch geen kwaad.


© Jazzenzo 2010