De compacte structuur van de strak doorgearrangeerde composities hebben veel weg van popnummers met hoekige jazzriffs, waarbij de instrumentatie van popsongs vertaald is naar het geluid van een akoestische jazzband. De saxofoon neemt de rol van de gitaar over, samen met de zang leunend op een vette, zware akoestische drums en bas. Het minimalistische uitgebeende groepsgeluid doet denken aan traditionele saxofoontrio’s zoals die van Sonny Rollins of John Coltrane, en aan zwarte funky pop zoals van Prince en Limp Bizkit.

Tom Barman, verantwoordelijk voor vrijwel alle teksten, manifesteert zich als een vocaal chameleon. Fluisterend, mompelend, donker, brommend, ruig of beschaafd kruipt hij voor elk nummer in een andere huid met een nieuw stemgeluid en een andere dictie, waardoor elk stuk een volledig eigen sfeer en ritme meekrijgt.

De eigentijdse virtuoze jazzsaxofoon van Robin Verheijen is een geweldige partner voor de extroverte Barman in een spannende dialoog die vrolijk leentjebuur speelt bij zwarte rap uit de Verenigde Staten, punky metaldrums, funk, pop en stomende hippe jazz. 

Een geslaagd cross-over project barstensvol energie en experimenteerdrift waar grenzen worden neergehaald en waar nieuwe wegen worden bewandeld die de jazz een flinke dosis ruige eigentijdse straatenergie en een intrigerende vocale performance meegeven. Liefhebbers van rap, metal, hippe eigentijdse jazz en spannend experiment komen met TaxiWars volop aan hun trekken.



 

TaxiWars - Death Ride Through Wet Snow