Braskiri – Killing the Mozzarella
CD-RECENSIEBraskiri – Killing the Mozzarella
bezetting: Bert Lochs trompet, flugelhoorn; Steffen Granly tuba; Dirk Balthaus piano, Fender Rhodes; Wim Kegel drums
opgenomen: 2015, Fattoria Musica, Osnabrück
uitgebracht: 2015
label: Berthold Record
saantal stukken: 9
tijdsduur: 52:04
website: www.braskiri.nl
door: Erno Elsinga
‘Gekkigheid’ noemen ze het zelf, de vier heren van Braskiri. ‘Interessante, grappige dingen doen’. Een treffende duiding voor ‘Killing the Mozzarella’, de debuutplaat van de nieuwe formatie van trompettist Bert Lochs en pianist Dirk Balthaus waarop dankzij de experimentele inslag briljant de kachel aangemaakt wordt met de jazztraditie.
Braskiri is de voortzetting van het trio Lochs, Balthaus, Herskedal. Laatstgenoemde tubaspeler vertrok en werd vervangen door de eveneens van Noorse afkomst Steffen Granly. Daarnaast werd slagwerker Wim Kegel erbij gehaald om de ritmeverstrekkers Balthaus en Granly de ruimte te geven om te fonkelen en te grooven.
Het blijken gelukkige keuzes. Granly laat zijn koper afwisselend hartstochtelijk grooven, eenzaam lyrisch dwalen, of vrolijk pompen alsof een fanfare de composities van Lochs binnentrekt. Ook Lochs is niet vies vuige patronen uit zijn bugel of trompet te toveren, maar bovenal zijn melodieuze, lyrische lijnen imponeren over de op ongebruikelijke wijze tot stand gekomen ritmen, vrijmoedig in balans gehouden door slagwerker Kegel. Balthaus’ pianospel ondersteunt, verbindt en vervreemd, getrokken uit de klei van zowel de traditionele als de vrije jazz, zoals in ‘Uncloud’.
De kracht van Braskiri zit in het samenspel, waar de wet van de vrijheid geldt en een bundeling van knotsgekke ideeën en rauwe energie voortdurend voor verrassing zorgt. Lochs, Balthaus, Kegel en Granly zijn hoogstaande instrumentalisten die elkaar uitdagen en opjagen, maar ook kunnen strelen zoals in het wonderschone ‘Elegy’ waarin de tuba klinkt als een bezwerende didgeridoo. Gekkigheid.