Celano schreef de compositieopdracht met het thema globalisering in zijn achterhoofd. Enerzijds doelend op politieke ontwikkelingen, anderzijds verwijzend naar culturele ontplooiing. Waar klassieke muziek in de westerse wereld honderden jaren maatstaf was, is deze in relatief korte tijd opgeëist door stijlen als pop, rock, blues en jazz. En ook deze stijlen laten zich vermengen. Erasing Borders, dus. 

Horen we hiervan iets terug in de muziek? Als je wilt. Titels als ‘The Immigrant’, het droefgeestige ‘Requiem for a dying planet’ en het onrustige ‘War for peace and oil’ spreken voor zich. Evenals ‘Amsterdamse Chacarera’, de vermenging van dansmuziek uit Celano’s geboorteland Argentinië met de jazz en improvisatiemuziek uit het Amsterdamse.

Voor wie blanco naar ‘Erasing Borders’ luistert, hoort vooral een avontuurlijke mengeling van gecomponeerde muziek en impro. Samenhangende, fraai opgebouwde composities met fascinerend solowerk van de bandleden. Met name het solistisch samenspel van Joachim Badenhorst op tenorsaxofoon en klarinetten en gitarist Celano zorgen voor het nodige vuurwerk. Op onvoorspelbare wijze begeleid door slagwerker en percussionist Baggiani; stuwend en meeslepend.

Onstuimige jazz met een instructie. Zoals het freaky ‘Paranoid’ dat van losse flarden aan elkaar hangt. Of het fraaie kapittel ‘War for peace and oil’ waarin Celano zijn gitaar laat scheuren en Badenhorst een magistrale basklarinetsolo in huis heeft. Tot de verbeelding sprekende, op de vrije jazz gebaseerde composities die vooral ook de individuele kwaliteiten van het kwartet etaleren. Compositorisch vakkundig gebundeld door Celano. Dankzij of ondanks het thema van ‘Erasing Borders’.


 

C.B.G. – Erasing Borders