CONCERTRECENSIE. The John Escreet Project, Bimhuis Amsterdam, 15 januari 2010
beeld: Maarten Mooijman
door: Tim Sprangers
‘We gonna play some new music for you’ herhaalde John Escreet enkele keren. De toetsenist doelt hiermee op de nieuwe plaat van The John Escreet Project. Na de Europese tour duikt het kwintet de studio in; de podiumpraktijken dienen dan ook als conceptontwikkeling. Zijn uitspraak heeft, bewust of onbewust, meerdere referenties: de geboren Brit maakt nieuwe en vérnieuwende muziek.
De jonge pianist John Escreet trad met zijn Project aan in het Bimhuis, met onder meer bassist Matt Brewer en saxofonist David Binney.
In het Bimhuis stond een relatief jonge groep New Yorkse jazzmuzikanten die de nieuwe generatie gezicht geven. Bassist Matt Brewer, enkele maanden geleden nog in Amsterdam met Aaron Parks, telt 25 jaar, maar klinkt nu al alsof hij beter les kan geven dan nemen. Wat een souplesse en beheersing. Trompettist Ambrose Akinmusire is de minst bekende van het stel; opvallend was dan zeker hoe onverstoord hij speelde. Van saxofonist David Binney en drummer Nasheet Waits is meer bekend, maar bezitten een zelfde vurigheid als de jonkies. En uiteraard de eveneens 25-jarige bandleider Escreet, met volstrekt eigen ideeën op vele vlakken.
Het kwintet bracht mooie, verse en frisse muziek. Zij combineerden een diversiteit aan kleuren, structuren en visies. Het eerste nummer, nog titelloos, belandde al na enkele tientallen seconden in behoorlijk vrije jazz. Warmlopen ho maar. Fijne, schier toegankelijke hard bopthema’s veranderden langzaam in dissonant, opboksend samenspel tussen voornamelijk Binney en Waits. En na een tijdje klopte het plotseling weer. Minimalistische patronen vonden fijne breaks in bulderend geweld van Waits. De drummer is een beest. Prachtig geeft het bandlid van ook Jason Moran and the Bandwagon, met verfijnde ritmes en dan weer woeste explosies, elke compositie meer dimensie. Mooi is ook zijn gestalte: het hoofd verstopt tussen de schouders en een gemene blik door het laten zien van zijn tanden. 
John Escreet, Nasheet Waits, Ambrose Akinmusire.
De link met Jason Moran houdt overigens niet op met de aanwezigheid van Waits. Naast zijn leermeester, vormt Moran ook een inspiratiebron voor Escreet. Ook de jonge Escreet componeert vanuit een postmodernistisch idioom: niet alleen combineert hij stijlen in de muziek zelf, de toetsenist zet de genres naast elkaar binnen composities. Zo namen elektronische soundscapes thema’s van Escreet over en wisselde ruige improjazz zich vrij regelmatig af met spirituele, dromerige vlakten.
Voeg bij deze interessante ideeën nog een imposante dosis uitvoerend talent. Het volstrekt eigen geluid van Akinmusire bijvoorbeeld: vrij, ingetogen en stijlvol. Of de duizelingwekkende solo van Brewer in de tweede set die blonk van virtuositeit. En niet te vergeten het intense spel van Escreet zelf. Hij gaat uit van ritmes, weet hier lyriek in te kleien en daagt zijn band uit om dieper in de composities te graven. The John Escreet Project bestaat uit de meest talentvolle jazzmusici uit het immer vooruitstrevende New York.