CONCERTRECENSIE: Plymouth, Bimhuis Amsterdam, 6 maart 2015 
beeld: Maarten Mooijman
door: David Cohen

In 2014 besloten improveteranen Jamie Saft - als toetsenist onder andere bekend van werk met John Zorn - en meestergitarist Joe Morris na hun eerdere album de krachten nogmaals te bundelen. De formatie die ze hiervoor samenstelden bestond uit Morris’ vroegere studente Mary Halvorson op de elektrische gitaar en een ijzeren ritmesectie bestaande uit basgitarist Chris Lightcap en drummer Gerald Cleaver. Beiden bekenden van Morris en van pianist Craig Taborn.

  
Plymouth met toetsenist Jamie Saft en gitariste Mary Halvorson op het podium van Bimhuis. 

Het album dat uit deze samenwerking resulteerde, ‘Plymouth’, bevat vier volledig geïmproviseerde, weidse, atmosferische stukken. Boven het stevige fundament van Cleaver en Lightcap staan vooral de beeldende soundscapes van gitaristen Morris en Halvorson centraal. Daarbij worden ze terzijde gestaan door organist en pianist Jamie Saft, die tevens de leiding van de groep op zich nam.

Ook in het Bimhuis nam Saft het voortouw, zij het niet op al te sprekende wijze. De podiumpresentatie van het kwintet liet te wensen over. Niet alleen moest de halfvolle zaal het zonder toelichting bij de muziek stellen, ook staarden de muzikanten naar de grond en waren blijken van interactie met het publiek en met elkaar ver te zoeken. Pas tegen het eind van de tweede set kon een vage grijns van Saft naar bassist Chris Lightcap worden waargenomen. 

Gepriegel
Die tweede set was dan ook beduidend beter dan de eerste. Waar Jamie Saft in het eerste bedrijf niet veel verder kwam dan vage lijnen die het weinig inspirerende gitaargepriegel van Morris en Halvorson moesten ondersteunen, zorgden zijn akkoorden op de Fender Rhodes in het tweede bedrijf  voor voldoende geweld om het bandgeluid tot feller en bovendien gemeenschappelijk spel te brengen.

  
Gitarist Joe Morris en drummer Gerald Cleaver.

Weliswaar vormde de band gedurende de eerste set qua geluid een eenheid, pas na de pauze slaagden de vijf er ook in een gemeenschappelijke richting in te slaan. Het samenspel van Joe Morris en zijn vroegere studente werd in het vierde en laatste stuk van het twee uur durende concert interactiever en daardoor interessanter. Het eind van de avond vormde dan ook een verrassend contrast met het begin. Waar de soundscapes van het kwintet in de eerste helft eerder een muur dan een oase van geluid tot stand brachten, gaven de bandleden in de tweede helft meer spanning en pit aan de muziek. Een fraai opgebouwde drumsolo van Gerald Cleaver verleende aan het slotnummer een min of meer bevredigende afsluiting.

De onverschillige afkondiging van de bandleider alsmede de haast waarmee het kwintet van het podium verdween, weerspiegelden de nonchalance waarmee de musici te werk waren gegaan. Weliswaar had deze versie van ‘Plymouth’ voor de improliefhebber fraaie momenten geboden, over het geheel genomen wist de formatie van Morris en Saft op deze avond in het Bimhuis niet te overtuigen.

• www.jamiesaft.com
• www.rarenoiserecords.com/plymouth