Yuri Honing’s Wired Paridise opereert als goed geoliede machine
CONCERTRECENSIE. Yuri Honing’s Wired Paradise, ‘t Schuttershof, Middelburg, 17 februari 2010
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
‘White Tiger’, het nieuwe album van Yuri Honing’s Wired Paradise verschijnt op 26 maart. Deze live-registratie werd opgenomen tijdens de wereldtournee van de band in 2009. Honing is er trots op. "Al was het maar omdat je kunt horen hoe fantastisch de groep in het buitenland onthaald wordt", aldus de saxofonist. Afgelopen woensdag speelde hij met Wired Paradise, op uitnodiging van Muziek Podium Zeeland, in 't Schuttershof in Middelburg.
Opzwepende klanken van Yuri Hong's Wired Paradise in 't Schuttershof, met de gitaristen Frank Möbus (l) en Stef van Es.
Het materiaal van ‘Meet your demons’ uit 2008 voerde de boventoon. Bijna alle nummers kwamen voorbij. Soms met enorme power. Desondanks was beheersing het sleutelwoord. Zo werd de titeltrack in moordend tempo de zaal in geslingerd en startte Honing zijn solo zo extatisch als op het album. Op hoge snelheid, met fluitende en gierende tonen, maar de saxofonist oogde alsof het hem weinig inspanning kostte en toonde zich een meester over zijn instrument. Of ‘Castor pollux’, ook met zo’n hoog testosterongehalte.
Mark Haanstra liet zoals bij heel het optreden zijn bas diep grommen en perste er met ogenschijnlijk gemak snelle pakkende grooves uit. De band vond een mooie balans tussen heftige stukken en de bekende sferische composities in veel lager tempo. De musici verstaan de kunst om hierin de spanning op te bouwen en vast te houden. De structuur lijkt soms verbluffend eenvoudig maar op de achtergrond wisselt een maatsoort snel of stapelen zich de harmonieën. Thema’s, met het kenmerkende geluid van Frank Möbus’ gitaar die de volle, heldere tonen van Honing’s saxofoon dubbelt, liggen makkelijk in het gehoor. Maar het publiek zat op de punt van de stoel, zich afvragend waar het naar toe ging, wat ging komen of genietend van de onderhuidse onheilspellendheid.
Joost Lijbaart, Wired Paradise, en Frank Möbus
In Wired Paradise moet Honing het opnemen tegen de gitaristen Stef van Es en Frank Möbus. Tussen die twee was de rolverdeling en synergie duidelijk. Van Es legde veelal soundscapes neer die voortkwamen uit zijn effectenrack met loopmachines, echo-apparaten en nog veel meer. Möbus, ook niet vies van ladingen elektronica, beperkte zich met name tot effectloos gitaarspel. Hij was in vorm. Soleerde regelmatig en met een clean geluid, nam daarbij risico en kwam met verrassende vondsten. De gitarist vond spannende akkoorden met lekkere dissonanten en zette riffs in die soms deden denken aan het werk van Robert Fripp. Honing gaf uitleg bij titels, maakte wat grappen en stond er ontspannen bij, als hij niet speelde, met een gezichtsuitdrukking die het midden hield tussen peinzen en genieten van de geoliede machine die Wired Paradise is. De man heeft een schat aan ervaring. In zijn improvisaties plakte hij dan ook moeiteloos kleine stukjes uit de solo’s zoals die op ‘Meet your demons’ staan, exotische loopjes, lange melancholische uithalen en sneller gespeelde patronen als puzzelstukjes aan elkaar.
Zo bleef de structuur van de ‘Meet your demons’ stukken herkenbaar maar bleken de musici creatief in hun invulling daarvan. Dat onderstreept Honing’s uitspraak “... de muziek is losser, communicatiever en live met meer improvisaties. Dit alles wordt ook flink onderstreept op ‘White Tiger’”. De nieuwe composities die te horen waren, zoals ‘Petra’, van Van Es, pasten prima in dit concept.
