Weinig avontuur bij ‘mystery guest’ Branford Marsalis
CONCERTRECENSIE. Joost Patocka Trio met mystery guest Branford Marsalis, Bimhuis Amsterdam, 22 november ‘14
door: David Cohen
Branford Marsalis speelde in het Bimhuis een set met het Joost Patocka Trio. Archiefbeeld © Thomas Huisman.
In het kader van het Internationaal Saxofoonfestival zou het Joost Patocka Trio één set spelen met een ‘Mystery Guest’. Deze aankondiging had haar uitwerking niet gemist: het Bimhuis was geheel uitverkocht en festivalorganisator Arno Bornkamp zei, vóór hij de mysterieuze gast aankondigde, met de ‘gezellige drukte’ erg in zijn sas te zijn.
Wie hem op dinsdagavond bij De Wereld Draait Door ‘My Melancholy Baby’ had horen spelen, kon het al wel raden: inderdaad zouden drummer Joost Patocka en contrabassist Thomas Rolff vanavond Branford Marsalis begeleiden.
Rodríguez
Pianist Miguel Rodríguez sloot zich bij de ritmesectie aan en betoonde zich bij het concert een haast nog grotere verrassing dan Marsalis zelf. Zijn begeleiding was zo bedachtzaam op de solo’s van de saxofoonlegende toegespitst, dat je zou vermoeden dat Rodríguez diens spel al jaren bestudeert.
Hoewel Marsalis ‘This I Dig Of You’ naar eigen zeggen slechts eens in de tien jaar uitvoert, spatte de energie van zijn vertolking van de Hank Mobley-standard af. Dat hij één van ’s werelds beste saxofonisten is werd ook bij dit concert duidelijk, maar daarnaast gaf hij ook blijk van het vermogen een band boven zichzelf te doen uitstijgen.
Hoewel Patocka, Rolff en Rodríguez gedrieën erg risicoloze swing lieten horen, veranderden ze onder leiding van Marsalis in een zeer hechte en aandachtig begeleidende formatie. Een langzamer stuk als Duke Ellingtons ‘Sunset and the Mocking Bird’ had echter onder de lange afwezigheid van Marsalis, die zich na het thema terugtrok, nogal te lijden: Thomas Rolff bespeelde zijn contrabas met te weinig sonore swing en Patocka hield zich op de drums tezeer op de achtergrond om de pianosolo van Rodríguez echt goed uit de verf te laten komen.
Het snelle, door de baslijnen van Rolff knap vooruitgestuwde ‘It Don’t Mean A Thing’ werd door de hele band grandioos opgebouwd, maar toen Marsalis naar achteren liep, bleken de drie overgebleven musici niet in staat het vuur te behouden.
Opperbest
De saxofonist was in een opperbest humeur en bleek aan de avond op het Amsterdamse jazzpodium genoegen te beleven, want zijn aankondigingen waren warm, licht ironisch en onbevangen, zelfs haast ‘gezellig’ te noemen. Het laatste stuk leidde hij als volgt in: “Ik ben de enige op het podium die het volgende stuk gespeeld heeft. De band is niet al te blij met me, hahaha. Mijn leerlingen laat ik het vaak spelen omdat er geen septiemakkoorden in zitten: het is geweldig om te horen hoe waardeloos hun ingestudeerde lickjes worden als je de septiem eruit haalt. Dit door Jelly Roll Morton samengestelde stuk heet ‘Tiger Rag’.”
Op die ironische noot blies Marsalis met zijn sopraansaxofoon de avond tot een einde. Er waren heel swingende momenten geweest en een wereldberoemde saxofonist als Branford Marsalis in het Bimhuis is hoe dan ook een belevenis. Wie echter bij een ‘concert met een saxofonist op wereldniveau’ op een avontuurlijke avond had gehoopt, kwam tamelijk bedrogen uit.
