Publiek geniet bij Gideon van Gelder ondanks valse start
CONCERTRECENSIE. Gideon van Gelder ft. Lilian Vieira, Lucas Pino, Rick Rosato en Jamire Williams. Bimhuis Amsterdam, 27 september '14
beeld: Eric van Nieuwland
door: David Cohen
Onder hartelijk applaus kwamen pianist Gideon van Gelder en zijn vier bandleden het podium van het zo goed als uitverkochte Bimhuis op. De pianist telde af, en snel zette tenorsaxofonist Lucas Pino het openingsnummer in van Van Gelders nieuwe cd ‘Lighthouse’. Na een paar maten viel de ritmesectie in en begon het kwintet met veel energie aan de ‘Victory Joy Dance’.
Pianist Gideon van Gelder presenteerde in het Bimhuis zijn nieuwe cd ‘Lighthouse' met onder meer zangeres Lilian Vieira.
Meteen viel op hoe buitengewoon hecht het samenspel was van Rick Rosato op de contrabas en een letterlijk en figuurlijk goedgemutste Jamire Williams achter het drumstel. Waar die laatste rechts in de rood-blauw verlichte zaal tevreden grijnzend de vaart van het concert aanstuurde, speelde Rosato wat ingetogener. Het geluid van zijn contrabas was op langzamere stukken breed en zangerig, maar bij snellere nummers scherp en opzwepend.
Overdonderend
De ‘Victory Joy Dance’ vormde een overdonderend begin. Een bijzondere toevoeging aan het bandgeluid was zangeres Lilian Vieira, die af en toe een nummer in het Braziliaans-Portugees zong, maar bij de meeste stukken meedeed met langgerekte, woordeloze zanglijnen. Het geluid van haar zang deed in combinatie met het keyboard van Van Gelder sterk denken aan Chick Corea’s Return to Forever, maar bleek veel meer dan een imitatie van die legendarische band. Daarvoor waren niet alleen de composities, maar ook het spel van bandleider en pianist-toetsenist Van Gelder te origineel.
Met geestelijke en lichamelijke overgave begeleidde hij niet alleen zeer energiek, maar ook de lijnen van zijn solospel buitelden over elkaar heen. Aankondigingen liet Van Gelder grotendeels achterwege, waardoor de vaart in het concert kon blijven. Pas vóór het laatste nummer van de eerste helft stelde hij zijn band voor, waarop alle leden op een hartelijk applaus werden onthaald.
Saxofonist Lucas Pino met contrabassist Rick Rosato. Slagwerker Jamire Williams.
Die eerste helft was ondanks de vaart en energie niet helemaal overtuigend. Het leek alsof de bandleden nog te veel nodig hadden om hun punt te maken. Zo belandden in een draaikolk van muzikaal geweld, die weliswaar ontzag inboezemde, maar de muziek ook af en toe verwarrend en lastig volgbaar maakte. Daarbij was het geluid nog niet perfect afgesteld, waardoor de instrumenten elkaar nogal eens in de weg zaten.
Ook bij het laatste nummer van de eerste helft was Van Gelders swingende keyboard in het begin te hard voor de zang van Vieira. Niettemin leek de band het op dat moment te pakken te krijgen: ‘Nada Será Como Antes’, een stuk van de Braziliaanse singer-songwriter Milton Nascimento, werd direct door het kwintet buitengewoon swingend, opgewekt en licht gebracht. Grote originaliteit bleek uit het fraaie arrangement in feilloos wisselende maatsoorten, met een catchy hook voor de hele avond virtuoos spelende saxofonist Lucas Pino.
Saxofonist Lucas Pino vloog na de pauze met een solo tot grote hoogten.
Tweede set
Toen de tweede set begon bleek dat ‘Nada Será Como Antes’ voor de band de toon had gezet. Er huisde meer rust in het spel en een langzaam piano-intro van Van Gelder zorgde voor een vredige, nadenkende sfeer. Niet alleen werden rustige stukken rustiger, maar ook het virtuoze spel van de band kwam in snelle nummers beter tot zijn recht. Op het nummer ‘Interlude’ zetten Van Gelder en Rosato een baslijn in, die door tenorsaxofonist Pino op de basklarinet werd meegespeeld, en werd de ruimte gegeven aan drummer Jamire Williams. Met kolkende klappen haalde hij een magnifieke drumsolo uit zijn bekkens, die met luid enthousiasme door de zaal werd begroet.
Ook in het laatste stuk van de set barstte de muziek volledig los, waarbij Lucas Pino bij een saxofoonsolo tot grote hoogten vloog. Een groot verschil met de eerste helft. Aan het slot lachte Van Gelder: ,,We kunnen nu wel afgaan en dan terugkomen voor een toegift, maar eigenlijk willen Lilian en ik erg graag samen een nummer voor jullie spelen.’’
Een valse start bracht de sfeer van dit schone en geruststellende slotstuk weinig schade toe: het publiek liet met goedmoedig gelach weten dat het van de avond had genoten.
