De stille kracht van Melanie de Biasio
CONCERTRECENSIE: Melanie de Biasio, MC Theater Amsterdam, 24 april 2014
beeld: Thomas Huisman
door: Kees Schreuders
De Waalse Melanie de Biasio studeerde zang en dwarsfluit en bracht onlangs het in België en Nederland als verrassend onthaalde album ‘No Deal’ uit. De Biasio speelt deze avond met Sam Gerstmans op contrabas en Pascal Mohy op toetsen en elektronica. In tegenstelling tot het album zonder drummer.
Melanie de Biasio in het Amsterdamse MC Theater. Met toetsenist Pascal Mohy.
Als schimmen verschijnen de musici in de donkere met rook gevulde theaterzaal. De lichtregie zorgt met veel strijklicht voor een bijpassende film-noirsfeer. Het openingsnummer ‘No Deal’ wordt vanuit stilte door de toetsenist met elektronisch zoemende klankweefsels opgebouwd. Een sensueel bespeelde fluit introduceert bezwerend de melodie. En Gerstmans zorgt voor de delicate begeleiding van repeterende motieven met subtiele variaties.
De Biasio zingt met veel ruimte voor de ademhaling. Regelmatig gebruikt ze hese zuchten op de uitademing voor ritme-accenten. Met haar meevoerende stem verkent ze de spaties en interlinies van haar serene composities. Ze zingt Engelstalig met een ontwapenend Frans accent. Kleine schuchtere handgebaren articuleren haar zang.
Triphop
In haar stijl klinken verschillende genres door; chanson, blues, cool jazz, triphop en singer-songwriter. Het is nooit uitbundig en blijft broeierig onderhuids. Met de sobere, minimale composities en instrumentatie wordt het beeld van verlatenheid, van paradis perdu opgeroepen. Verlangen naar dat wat niet verteld kan worden, maar in stilte wel ervaren.
Haar presentatie en aanwezigheid zijn frêle en verlegen. Enigszins ongrijpbaar besteedt ze weinig aandacht aan het publiek. Ze probeert je door haar overgave te verleiden mee te gaan in een meditatieve flow, waarin ‘De wereld volgens Melanie’ wordt verklankt.
Melanie de Biasio met Pascal Mohy en Sam Gerstmans (foto midden).
De diverse nummers zijn vrij dichterlijk van taal en structuur en met de goed bij elkaar passende klankkleuringen van het instrumentarium wordt een wereld geschetst die misschien op voorhand niet de eerste keus voor verkenning zou zijn. Maar De Biasio maakt duidelijk dat dat een gemiste kans zou zijn.
Soms lijkt de eenvormigheid door de weinige variatie in de dynamiek binnen, en in de opeenvolging van nummers, toe te slaan. Maar als je gaandeweg de nuances van haar taal leert verstaan, ervaar je de weeftextuur van stilte, leegte, pauzering, aarzeling, geduld en tijdloosheid.
Bewonderingswaardig hoe ze indringend de stilte en aandacht weet af te dwingen. Hoe ze je deelgenoot maakt van haar binnenwereld. Soms vergeet het publiek zelfs door die intensiteit na een nummer te applaudisseren. Met stille kracht weet ze met haar trio compromisloos de avond naar haar hand te zetten. Licht en geluid voegen theatraal een belangrijk ingrediënt toe aan de avond. Het maakt duidelijk dat De Biasio weet waarmee ze bezig is en waar ze naar toe wil.
Brom
Toepasselijk wordt met het van Nina Simone bekende ‘I’m gonna leave you now’ de avond afgesloten. Het nummer ebt weg tot uiteindelijk alleen de brom van de zaalversterking overblijft.
