CD-RECENSIE
Mischa van der Wekken - Make It Happen
bezetting: Mischa van der Wekken sopraan- en tenorsaxofoon; Eran Har Even gitaar; Nicola Andrioli piano; Dion Nijland contrabas; Erik Kooger slagwerk. Gasten: Daniël Damen altsaxofoon en Vincent Veneman trombone
opgenomen: 15 en 16 april 2013 in Bullet Sound Studio's in Nederhorst den Berg
uitgebracht: 2014
label: mvd
waantal stukken: 8
tijdsduur: 48.25
website: www.mischavanderwekken.nl
door: Rinus van der Heijden
'Make It Happen' is de tweede cd van sopraan- en tenorsaxofonist Mischa van der Wekken, die studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. De Maarssenaar vervolgde zijn studie in 2003 aan het Conservatoire de Paris, via het Erasmus-uitwisselingsprogramma. Hij benutte zijn verblijf daar verder om gastlessen te nemen bij de Amerikaanse saxofonist Rick Margitza. Tevens bekwaamde hij zich als componist en arrangeur.
Die eerste hoedanigheid kwam hem goed van pas, toen hij in 2008 zijn debuutalbum 'Momentum' uitbracht met voornamelijk eigen stukken. En nu weer, bij deze 'Make It Happen', waarop zes composities van zijn hand zijn. Toegevoegd zijn 'The Moontrane' van Woody Shaw en 'Mark Time' van Kenny Wheeler.
Mischa van der Wekken laat op 'Make It Happen' horen dat hij met name de geschiedenis van de tenorsaxofoon danig heeft bestudeerd. Zijn geluid op dit instrument is krachtig en lenig en buigt zeker toe naar een eigen stijl. Het valt daarbij bijna niet te voorkomen, dat grote tenoristen als John Coltrane en Sonny Rollins af en toe meedraaien in zijn spel. Op sopraansaxofoon laat hij zich zo weinig horen, dat het moeilijker is daar iets gedegens over te zeggen.
De zes eigen stukken kennen een volwassen opbouw, hoewel wat meer variëteit de spanning zeker ten goede was gekomen. Dat zou wel eens kunnen liggen aan het feit dat zijn carrière tot nu toe zich voor een groot deel afspeelde bij grote orkesten als de Holland Big Band, Millennium Jazz Orchestra, Konrad Koselleck Big Band, New Generation Big Band, Glenn Miller Orchestra en nog enkele andere. De invloeden daarvan, het vaak monumentale, hoor je terug in de composities van Mischa van der Wekken. Wat meer gedetailleerdheid zou de diversiteit zeker ten goede hebben gekomen.
Sterk is de keuze om wat minder bekende instrumentalisten te koppelen aan gerenommeerde namen als die van Dion Nijland en Erik Kooger. Dat brengt evenwicht in de uitvoeringen op een plaat, waarmee de leider zijn capaciteiten als uitvoerder, componist en arrangeur op een goede manier uitstalt.