Presentatie 'Componisten in de jazz' over 'de grote drie'
19 feb - Musicus en docent Ruud Bergamin geeft op 1 maart in Lantaren Venster te Rotterdam een presentatie over componisten in de jazz, en dan met name 'de grote drie' Duke Ellington, Charles Mingus en Thelonious Monk. De presentatie is een opstap naar het concert 'Monk Inside Out' van het Clazz Ensemble op 8 maart, waarin Monks composities worden benaderd vanuit zowel een klassieke als een jazz invalshoek.
Duke Ellington in 1959, een van de grootste jazzcomponisten.
Foto © Don Hunstein.
Improvisatie
Velen associëren jazz met improvisatie. Volgens Bergamin is dat ten dele terecht: "soms is een gecomponeerd stuk met de bijbehorende akkoorden het uitgangspunt, waarin de melodie een beetje of zelfs sterk veranderd wordt."
"Slowed down improvisation, zo is componeren ooit genoemd" zegt Bergamin. "Echt improviseren kent niet de mogelijkheid van heroverweging: gespeeld is gespeeld en als het resultaat niet goed is, pech gehad! Componisten die rustig over hun muziek kunnen nadenken zijn in de klassieke wereld alom bekend. Maar ook de jazz kent componisten. In die geschiedenis gaat het dan vooral over Duke Ellington, Thelonious Monk en Charles Mingus. Maar ook Horace Silver, Gil Evans en - heden ten dage - Maria Schneider zijn voorbeelden. Daarnaast zijn er musici die muzikale concepten hebben geïntroduceerd en stromingen teweeggebracht, zoals Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Miles Davis, John Coltrane, Ornette Coleman en Cecil Taylor."
De presentatie 'Componisten in de jazz' (waarin ook filmopnamen worden vertoond) is de opmaat naar het in samenwerking met Jazz International Rotterdam georganiseerde concert 'Monk Inside Out' van het Clazz Ensemble op 8 maart.
Ruud Bergamin is saxofonist, dirigent, arrangeur/componist, workshopleider, docent en schrijver van twee boeken: ‘Jazztermen van A tot Z’ (2012) en ‘Basistheorie Jazz Improvisatie’ (2014).
Zie ook:
- 22-01-14: Clazz Ensemble speelt 'Monk Inside Out'
Waarom wordt Monk toch altijd speciaal genoemd als jazzcomponist? Evenals Charlie Parker en Bud Powell waren zijn "composities" ook niet meer dan de hoekdelen van een akkoordenschema dat voor de rest werd opgevuld met improvisaties. Kortom: een structuur die volstrekt typerend is voor wat we ook wel aanduiden met het begrip bebopidioom. En waarom de relatief eenvoudige motiefjes van Monk dan meer de kwalificatie "compositie" verdienen dan de briljante en veel meer uitgewerkte thema's van Charlie Parker, Lennie Tristano of Bud Powell (om van modernere jongens als Keith Jarrett, John Taylor of Egberto Gismonti nog maar te zwijgen) is mij eigenlijk altijd een raadsel geweest.
Bert Dobben (E-mail ) - 21-07-’15 14:58
Hallo Leroy, vergeleken bij Parkerstukken als Cheryl, Confirmation en Cardboard zijn Blue Monk en Friday the 13th toch echt kleuterdeuntjes. Natuurlijk heeft Monk ook wel interessantere thema's geconcipieerd maar waarom dan speciaal hij altijd als een opzienbarende componist wordt aangemerkt tov de meer virtuozere boppers (ook in compositorische zin virtuozer) blijft voor mij een groot vraagteken. En buiten de Be-Bop zijn er ook zoveel jazzcomponisten die veel interessantere en meer gelaagde dingen hebben gedaan(ik noem dan ook maar even iemand als Wayne Shorter). Ik denk dat onder Jazzcritici een soort schuldgevoel is ontstaan over het feit dat Monk decennia lang onderbelicht is geweest waardoor er na zijn dood een soort Wiedergutmachungsmechanisme in werking is getreden. Maar wat mij betreft mag Monk nu wel weer wat minder geprezen worden, zeker als componist maar ook als pianist.
Bert Dobben (E-mail ) - 22-07-’15 12:30