Amsterdam World Jazz City 2014 trapt onevenwichtig af
CONCERTRECENSIE. Amsterdam World Jazz City 2014 Kick-Off Concert, Melkweg Amsterdam, 24 januari 2014.
beeld: Thomas Huisman
door: David Cohen
"Omgaan met onbekende situaties: onze voorouders in Afrika hebben het geleerd. Daardoor zit u dan ook hier. Maar wij zijn ten opzichte van hen in het voordeel: wij hebben jazz - en jazz dwingt ons te improviseren.''
Onder meer Yuri Honing met Shirma Rouse, Ack van Rooyen en Hans Dulfer met breakdancer bevolkten het podium in de Melkweg.
Na deze woorden van initiatiefnemer Cees Hamelink gaf de New Cool Collective Big Band het startsignaal: met een verbluffend energiek ‘Tramp Stamp’ werd 2014 als Amsterdam-Wereldjazzstadjaar ingeluid. Doel van deze avond in de Melkweg was te laten zien welke rijke traditie de hoofdstad heeft op het gebied van jazz en improvisatie. Bijzonder was vooral dat hierin niet alleen het verleden werd belicht, maar ook ruimte werd gegeven aan grootse beloften waar de stad als broedplaats voor jong talent over beschikt.
Dit bleek al direct na de openingsact, toen het podium werd beklommen door een zeer bonte formatie: de ritmesectie van de jonge Jazz Focus Big Band begeleidde drummer John Engels en bugelist Ack van Rooyen op ‘Tune App’, een compositie van de jonge zangeres Sanne Huijbregts. Waar zij liet zien hoeveel haar krachtige sopraan vermocht, bewees Ack van Rooyen dat hij op zijn 84e nog steeds adembenemend spelen kan.
Greetje Kauffeld. Jazz Focus Big Band onder leiding van Peter Guidi en met gastsolist Gideon Tazelaar. Jules Deelder trad op met de Deeldeliers.
Greetje Kauffeld
Een andere oudgediende van de Nederlandse jazz, zangeres Greetje Kauffeld, werd later door de voltallige Jazz Focus Big Band begeleid op een swingend ‘Route 66’ en een niet altijd even zuiver, maar niettemin bijzonder aangrijpend ‘The Shadow Of Your Smile’. Ook jonge solisten uit de Jazz Focus Big Band kregen de ruimte hun kunsten te vertonen. Het Barnicle Bill Trio van John Engels sloot vervolgens, bijgestaan door Candy Dulfer, de eerste helft van het concert af.
Aangezien de eerste set voornamelijk bestond uit acts die illustreerden hoe jazz in Nederland werd en wordt geleefd, lag meer nadruk op de internationale kant van de Amsterdamse jazzwereld in de lijn der verwachting. Niets bleek minder waar: de tweede helft van het concert werd ingeluid door de oorverdovend hard spelende Deeldeliers, onder leiding van Jules Deelder als dichter en drummer en Bas van Lier op het hammondorgel. Hun scheurende blues en de poëzie van Deelder waren rauw en humoristisch, maar mede door het geluidsvolume wat erg veel van het goede.
John Engels (en Miguel Martinez). Candy Dulfer. Shirma Rouse.
Prettiger om naar te luisteren was zangeres Shirma Rouse, die met een medley van Aretha Franklinklassiekers erin slaagde het publiek tot dansen te bewegen en, bijgestaan door de New Cool Collective Big Band, een vrolijke sfeer neerzette in de tot de nok gevulde Rabozaal. Een schitterende saxofoonsolo van Yuri Honing op de Chaka Khanwereldhit ‘Ain’t Nobody’ vormde een onmiskenbaar hoogtepunt. Helaas werd de zo ontstane sfeer onverbiddelijk doodgeslagen door tenorsaxofonist Hans Dulfer, wiens bijdrage aan het evenement bestond uit een op één akkoord gegrondvest duel met breakdancer Flodo. Tussen een oeverloos voortmeanderende solo door, stuitten aanmaningen van de saxofonist aan het publiek om toch vooral te dansen nauwelijks op enthousiasme.
Ingetogener
Mooier was het spel van Candy Dulfer op Don Grolnicks compositie ‘Lotus Blossom’. Het nummer was bij een ingetogener uitvoering gebaat geweest, maar tijdens een solo op de altsaxofoon vloog Dulfer naar grote en intens gemeende hoogten. Jammer genoeg had ze besloten hierop als slotnummer haar eigen ‘What U Do When The Music Hits?’ te laten volgen, wat door de saxofoniste werd omschreven als "een electronische mix tussen moderne muziek met een jazzachtergrond''. 
Sanne Huijbregts. Saxofonist Joris Roelofs verving Benjamin Herman bij de New Cool Collective Big Band. Hans Dulfer.
Nogmaals werd de bigband genood tot tien minuten monochordale house onder de saxgeluiden van Candy, Hans Dulfer en andermaal Yuri Honing. Het geheel had weliswaar pit, vaart en energie, maar was veel te hard, vloekte met de nauwelijks in beweging te krijgen zaal en had met de opzet van de hele avond, het tonen van Amsterdam als jazzwereldstad, weinig meer te maken.
Waar de eerste helft namelijk een prachtig beeld gaf van wat Nederland als jazzland vermag en welke grandioze beloften er nog in het verschiet liggen, liet ook de tweede helft van het concert volledig na een beeld te geven van Amsterdam als internationale jazzstad. Welke podia, welke evenementen en welke buitenlandse artiesten maken dat de hoofdstad zo'n wereldse allure heeft verdiend? Het was een vraag die niet alleen onbeantwoord bleef, maar zelfs niet werd gesteld. Voor de organisatie een gemiste kans, voor de toeschouwer een teleurstelling.
De blazers Boris van der Lek, Miguel Martinez en Yuri Honing.
Niettemin werd het publiek aan de succesvolle eerste set herinnerd door het prachtige beeld waarmee de avond werd afgesloten. De Jazz Focus Big Band vermengde zich met zijn New Cool Collective-evenknie en alle solisten werden nogmaals op het podium gevraagd, waarbij de jonge Gideon Taselaar als de nieuwe Sonny Stitt op de altsaxofoon een spectaculaire solo wegblies. Ook zangeressen Sanne Huijbregts en Shirma Rouse brachten met grandioos muzikantschap, zij aan zij met Ack van Rooyen en Greetje Kauffeld, het concert tot een einde onder een heerlijk swingend ‘Let The Good Times Roll’.
Memorabel
Al deze jonge en oude solisten op een rij, het is een beeld dat je bij blijft: een bijzonder beeld van een unieke en memorabele gelegenheid. Ondanks alle onevenwichtigheden werd in de Melkweg namelijk onmiskenbaar getoond welke geweldenaars Nederland heeft voortgebracht, welke grootse musici we nog tegemoet mogen zien - en bovenal, voor wat een prachtige muziek ze samen bij een unieke en memorabele gelegenheid garant kunnen staan.
Zie ook:
