Draksler zit met haar soloalbum 'The Lives Of Many Others' in de hoek van de impro en avant-garde, maar haar plaat bevat ook elementen uit de klassieke muziek. Voor haar thesis over het werk van Cecil Taylor werd ze dit jaar gelauwerd en eerder won ze al de Deloitte Jazz Award. Zij studeerde muziek in Slovenië, deed in Groningen haar bachelors als jazzpianist en voltooit momenteel een masters klassieke compositie in Amsterdam. Ze speelt in verschillende projecten, onder meer in een duo met Onno Govaert.

Sommige pianisten wachten hun halve carrière met het zich wagen aan solowerk. Iemand als Bugge Wesseltoft kwam pas op latere leeftijd met zijn eerste soloalbum, want hij dacht daarvoor aanvankelijk persoonlijkheid te missen. Draksler heeft geen last van enige schroom, zij is vijfentwintig jaar en wat een persoonlijkheid straalt zij uit. Zij schaart zich op de bühne van het Bimhuis in de rij groten als Brad Mehldau, Michiel Borstlap en Jacky Terrasson, die in deze tijden in hun eentje de Nederlandse podia beklimmen.

Van volledige notenkeus kan bij Draksler geen sprake zijn. Daarmee zou je een weloverwogen rationaliteit veronderstellen die een te eenzijdige invalshoek vormt voor de creaties van de pianiste. Om elke voorspelbaarheid uit te sluiten, schudt zij de noten door elkaar en lijkt die een willekeurige plek te geven. Het resultaat is echter geen chaos, maar een goddelijke ordening, die niemand kon bedenken en alleen door ingrijpen van Draksler kon ontstaan. Was zij in Slovenië blijven zitten, dan zou haar album er heel anders uit hebben gezien.

• Kaja Draksler solo, woensdag 27 november Bimhuis Amsterdam