In het bijna tienjarig bestaan van The Ploctones heeft Anton Goudsmit zich ontwikkeld tot een componist die zich onderscheidt in het ontwikkelen van fabuleuze ritmen. Invloeden worden ontleend aan de punk, funk, rock en wat al niet meer, maar je zou er de gitarist te kort mee doen door te stellen dat hij ze al mengend op een hoop heeft gegooid. Eerder heeft Goudsmit zijn eigengereide ritmisch knutselwerk tot een specialiteit verheven.

Dat er nog altijd rek zit in die ontwikkeling bewijst ‘Ploc’, het vierde album van de band. Goudsmit en saxofonist Efraïm Trujillo denderen vuig en tot op het scherpst van de snede over de spitsvondige maatverschuivingen, met een militaire precisie uitgevoerd door het ritmetandem Vink-Vierdag. Tot zover geen nieuws, al kun je opmerken dat de gitaristische kwaliteiten van Goudsmit, en die van de band als geheel nog altijd groeiende zijn.

Dat etaleert zich in de ballads die aan ‘Ploc’ zijn toegevoegd. Wanneer Jeroen Vierdag zijn basgitaar inruilt voor de contrabas, er ruimte ontstaat en prachtige groepsdialogen het gevolg zijn. Met fijnzinnig gitaarwerk dat - jammer - net iets te veel aan Scofield doet denken.

Met de humor op het album zit het ook wel goed. Zo is het stuk ‘The Flowershop’ een directe verwijzing naar gitarist Kurt Rosenwinkel, inclusief diens ingetogen wijze van soleren en componeren, her en der voorzien van beschaafd klinkende effectjes en dito saxofoon.

Verbreding en subtiliteit gaan op ‘Ploc’ moeiteloos samen met de ontembare honger naar explosieve muziek. Een veelzijdig album van een band in topvorm.