Maar de koperblazer kwam op zijn besluit terug, nadat hij tijdens een tournee waarvoor hem gevraagd was nieuw werk te componeren, uitsluitend stukken van de Italiaanse componist Nino Rota had gespeeld. Bernstein zelf had de muziek van Federico Fellini’s huiscomponist opnieuw gearrangeerd en dat klonk zo goed, dat hij er alsnog een cd aan waagde, deze dus.

‘Cinema, Circus & Spaghetti’ dekt de inhoud uiteraard volledig. Uiteraard, omdat alle drie de elementen de hoofdmoot vormen van het oeuvre van Rota. Muziek uit een aantal Fellinifilms is hier de basis (voorbij komen fragmenten uit onder meer ‘La Strada’, ‘Amacord’ en ‘La Dolce Vita’), maar Bernstein heeft ze volledig  veramerikaniseerd.

Daarmee onderscheidt hij zich van Bo van de Graaf, de Nederlandse componist/rietblazer, die met zijn groep I Compani al járen Nino Rota’s muziek in een nieuw-gearrangeerd jasje hijst. Bo van de Graaf heeft eveneens voor de improvisatorische kant van de lijn gekozen, maar hij doet dat vanuit zijn westerse standpunten. Steven Bernstein zit rechtstreeks in de hoek van de Afro-Amerikaanse kant. In ‘Zamparo’ bijvoorbeeld hoor je duidelijk de echo van Louis Armstrong, verderop onvervalste New Orleansklanken. En improvisaties, heel vrije ook.

‘Cinema, Circus & Spaghetti’ is een prachtalbum geworden, niet alleen voor de liefhebbers van Rota-Fellinimateriaal. Sexmob heeft de muziek uit haar Italiaanse kader getrokken en haar een nieuw leven meegegeven. Een ware prestatie.