Dave Liebman haalt fraaie tonen uit lastig instrument
CONCERTRECENSIE. Dave Liebman Group, Bimhuis Amsterdam, 11 december 2010
beeld: Julia Free
door: Jan Jasper Tamboer
'Waar voor je geld', dat kregen de toeschouwers in het Bimhuis bij het optreden van Dave Liebman Group op zaterdag 11 december. Niet alleen kwantitatief, maar zeker ook kwalitatief. De band speelde drie uur lang op hoog niveau en Liebman bewees weer eens dat hij een kanjer is op sopraansax. Na de eerste set en een korte pauze stonden ze alweer te trappelen voordat het publiek zover was. Wat een dadendrang.
De Dave Liebman Group speelde maar liefst drie uur in Bimhuis, met onder meer gitarist Vic Juris en slagwerker Marco Marcinko.
Het Bimhuis kondigde in de publiciteit de band aan met als ondertitel 'Turnaround, Liebman plays Ornette'. Dat doet verwachten dat het programma bestaat uit stukken van de cd 'Turnaround' van Dave Liebman Group, die door de Duitse jazzkritiek als beste jazzalbum van 2010 werd uitgeroepen. De plaat is gewijd aan muziek van Ornette Coleman, die hij voornamelijk schreef in de jaren zestig. De grote jazzvernieuwer liet daarbij zien dat hij niet alleen een magnifiek improvisator is, maar ook prachtige melodieën kan noteren.
Het repertoire van vanavond bestaat echter voor een belangrijk deel uit ander materiaal, ook van de bandleden zelf. Liebman presenteert om te beginnen het eigen nummer 'Smoking at the Cafe', waarbij hij suggereert dat het om meer gaat dan het roken van een sigaretje. Hij zal ieder nummer deze avond aankondigen met meestal een kleine omlijsting, wat de betrokkenheid van het publiek vergroot. Ander werk komt van de hand van bandlid Tony Marino, Olivier Messiaen, Wayne Shorter en een samenwerking van Liebman met Pat Metheny.
Liebman speelt vanavond uitsluitend sopraansaxofoon en fluit. Op de sopraansax is hij niet alleen virtuoos, maar hij bezit ook een prachtige, fluwelen toon op het instrument, dat toch niet makkelijk goed te bespelen is. Van laag tot hoog en van zacht tot hard houdt Liebman zijn velours klank. Hij weet er werkelijk alles uit te halen, en dat met een grote overtuigingskracht. Op fluit speelt hij 'Lonely Woman' van Coleman, waarin hij vergezichten schetst van onaardse landschappen die een gevoel van verlangen en eeuwigheid teweegbrengen.
Dave Liebman met Vic Juris, bassist Tony Marino, Liebman en Marino.
Gitarist Vic Juris heeft een fijne, rijke klank. Zijn tonen zijn warm, maar niet wollig. Hij is virtuoos, maar loopt daar niet mee te koop. Het samenspel met Liebman is van grote schoonheid en als hij soleert, is het alsof hij korte verhalen met een lijn en een inhoud vertelt. De solo's van bassist Marino daarentegen, gaan meestal nergens over. Hij maakt met zijn elektrische basgitaar op een betekenisloze manier gebruik van zijn effectapparatuur, als betrof het een trukendoos. Als ritmeaanjager is hij wel goed, want stuwend.
Drummer Marco Marcinko is een verhaal apart. Hij is de jonge hond van het stel en dat zullen de mensen weten ook. Zijn onstuimigheid is moeilijk te begrenzen. Marcinko is niet alleen krachtig in zijn spel, maar ook razendsnel, en zijn aanwezigheid vult het hele Bimhuis. Tijdens de rustigere nummers kan hij zich weliswaar beheersen, maar geef hem even de kans en hij barst weer los. Liebman vindt het prachtig, hij noemt de naam van de drummer veelvuldig, vaker dan die van de andere bandleden. Toch is het allemaal erg overdadig, Marcinko trekt te veel aandacht naar zich toe.
Met simpele handgebaren leidt Liebman ondertussen zijn band in woelige baren door verschillende stijlen. Zijn muzikanten lijken hem niet voortdurend in de gaten te houden, maar reageren steeds feilloos. Met Juris en Marino werkt de man dan ook al twintig jaren, en dat werpt zijn vruchten af. Liebman is nu 64, daar kan nog makkelijk twintig jaar bij.
