CD-RECENSIE

PitchWhiteStorm - Four Layers of Abstraction
bezetting:  Jeroen Pek, fluiten, stem; Stormvogel, piano, synthesizer, stem; Mark Thur, elektronica, percussie; Onno Witte, drums, klokkenspel, percussie, stem; David de Marez Oyens, basgitaar, elektronica; Oene van Geel, viool, stem
opgenomen: 2009
release: 2009
label: Stab/UpCycle Records
tracks: 5
tijd: 52:58
websites: www.jeroenpek.nl - www.stormvogel.org - www.owme.nl
myspace: www.myspace.com/pitchwhitestorm
door: Jan Jasper Tamboer 

Wie behoefte heeft aan structuur kan 'Four Layers of Abstraction' van PitchWhiteStorm beter terzijde leggen. De klanken op het tweede album van de band kenmerken zich door onbeteugelde vrijheid en bieden weinig houvast. Ook wie een afkeer heeft van technologie moest de plaat maar mijden, zij vormt een integraal onderdeel van het instrumentarium. Voor wie zich wil laten overrompelen, is hier een kans.

De begintonen zijn aftastend, haast schuchter. Elektronische geluidjes, fluit en viool verkennen nieuwsgierig de omgeving. Wat brutaler geworden, delen ze enkele plaagstootjes uit. Drums en piano volgen. Verschillende keren zet de basgitaar een thema in, waarvan je verwacht dat er een vette groove uit voortvloeit, maar die blijft uit. Wel volgt even later plotsklaps een ontlading van drums, maar daarna keert de sereniteit terug.

De vier lagen in de titel refereren aan de totstandkoming van het album. Bandleider Jeroen Pek, Stormvogel en Mark Thur improviseerden één lange track in de studio. Dat was de eerste laag. De andere bandleden speelden de overige drie lagen afzonderlijk in, zonder van tevoren de eerdere opnames te hebben beluisterd. Zo ontstond er een volledige improvisatie.

Soms zijn er uitbarstingen van stem, elektronica of drums, maar zij komen onverwacht, ze vormen geen uitkomst van wat voorafging. Dat is wel wat 'Four Layers of Abstraction' aantrekkelijk maakt, het onvoorspelbare en het verrassende. Tegelijkertijd zit daar de makke, want PitchWhiteStorm vertelt geen verhaal, de lijnen ontbreken, er valt geen ontwikkeling te bespeuren, het gaat nergens naartoe.

Het is hier ook tevergeefs zoeken naar een welluidende melodie of een aanstekelijk ritme. Het blijft bij aanzetten, wat deze muziek nogal fragmentarisch maakt. Spontane associaties van ideeën zijn aaneengeschakeld in wat één grote soundscape lijkt, waarbij sfeerbepaling doorslaggevend is. Abstraction dus.