Gebleven zijn de zware beats, al dan niet gesyncopeerd en de vele elektronica. Van de Wouw klinkt op zijn trompet zelden naturel, maar gebruikt vrijwel voortdurend effecten, vaak met veel echo. Bijna nergens hoor je hier een akoestisch geluid, alles is elektronisch. Dat betekent nog niet dat de sound vervreemdend is, er is alles aan gedaan om de plaat zo mooi mogelijk te laten klinken, met de fijnste opnameapparatuur. Het resultaat is een heldere definitie van klanken en een grote ruimtelijkheid.

'Tunnelvision' werd in 2010 bekroond met de Jazzism Edison Publieksprijs. Op dat album werkte Van de Wouw samen met Mark de Clive-Lowe, een Engelse specialist in nu-jazz en broken beats. Op 'NEON' deed hij alles gezamenlijk met Wiboud Burkens en Ruben van Roon, die al jaren bandleden zijn. Gedrieën creëerden zij al improviserend de songs, deden de productie en de mixage. De uitkomst is minder funk en meer space. 'NEON' klinkt als een geluidswal, die niet massief is, maar uit etherische lagen is opgebouwd.

Het enige vocale nummer op de plaat is 'Starchild', van teksten voorzien en gezongen door Marcel Veenendaal van de rockband Direct. Het lied kent enige bombast en doet denken aan symphonische rock uit de jaren zeventig. Door het houvast van de tekst en de volgbare melodielijn is het de toegankelijkste song van het album. Het is aardig voor de afwisseling, maar echt nodig was het niet geweest. Bij 'Tunnelvision' heb je meer het idee dat de vocale stukken integraal onderdeel zijn.

Van de Wouw is op 'NEON' een stapje verder gegaan in elektronisering en abstrahering. Het nieuwe concept met Burkens en Van Roon heeft niet geleid tot een stijlbreuk, maar tot een verdere ontwikkeling. 'NEON' wordt wereldwijd uitgebracht op Jazzland Recordings van Bugge Wesseltoft. Het is afwachten wat de cd in het buitenland doet, maar potentie heeft hij zeker.

Rob van de Wouw - NO FLY ZONE
Album: NEON, 2013