Vicente Amigo’s fabuleuze techniek ademt ziel van Spaanse temperament
CONCERTRECENSIE. Vicente Amigo, Vredenburg (Leidsche Rijn) Utrecht, 9 december 2010
beeld: Maarten Mooijman
door: Tim Sprangers
Een beetje wrang is het wel. Cultuur verheffen tot kunst, uit zijn originele plek halen en neerzetten op een podium waar honderden aapjes naar kunnen kijken. Geïsoleerd, misplaatst en (letterlijk en figuurlijk) ver weg van zoals het bedoeld is. De met de Spaanse duende gevoede flamenco hoort in Andalucía thuis, waar de hartstochtelijke ziel huist in elke inwoner. Vicente Amigo bewees het tegendeel in de koude zaal van het Utrechtse Vredenburg (Leidsche Rijn). Met de ogen dicht waande je je in een bezweten flamencokroeg waar de luisteraars werden opgefokt en gedwongen tot aanhitsende oerkreten.
Flamencogitarist Vicente Amigo voor een enthousiast publiek in de Utrechtse Vredenburg.
Flamencogitarist Vicente Amigo is een eigenzinnige muzikant die zijn eigen pad trekt. Hij zoekt gerust het pop- en jazzgenre op, speelde met Sting en maakte de soundtrack voor ‘Hable con Ella’. Niet altijd trouw dus aan zijn roots, hij komt uit het Zuid Spaanse Sevilla, maar wel immer zijn hart volgend. Daarbij is hij gezegend met een fabuleuze techniek. Amigo wordt bestempeld als de technisch meest begaafde flamencogitarist. Het knappe is dat hij de verschillende stijlvormen binnen de flamenco verpersoonlijkt. Hij benadert zijn genre vanuit een eigen idioom, dat leunt op zijn techniek met een ietwat rauwe ondertoon in zijn klankkleur.
Het begin was nog wat voorzichtig, de grens van kitsch dreigde overschreden te worden. Als de virtuoze eigenschappen van flamenco de overhand krijgen, geraakt het smakeloos. Trucjes, licks en ritmes zonder gevoel zijn oninteressant. Amigo’s voorbeeld Paco de Lucia vormde ooit een gitaartrio met John McLaughlin en Al Di Meola en poeh, dat viel niet mee.
Langzaam kwam de interactie op gang met zijn vijf kompanen. De spanning werd beetje bij beetje opgebouwd. Interacties raakten feller en composities sprekender. Het solostuk van Amigo ontroerde, de door merg en been gaande uithalen van zanger Miguel Ortega (trappelend met zijn benen), raakten woester.
En toen stond danser Daniel Navorro op. Zindering in de zaal, gillende vrouwen. Met verleidelijke bewegingen en onnavolgbare voetbewegingen hitste hij de muzikanten en het publiek op. De oververhitte conversaties tussen gitaristen, percussionist en zanger transformeerde zich naar een voelbare tensie tussen het podium en de zaal. Amigo toonde zijn klasse in begeleiding en solo’s en waagde zich in de tweede toegift (al voetenstampend aangemoedigd door honderden fans) zelfs tot gezang. Zijn ultiem persoonlijke visie op flamenco, blijft de ziel ademen van het Spaanse temperament.
