CD-RECENSIE

Oguz Büyükberber Trio – Gibi
bezetting: Oguz Büyükberber klarinet; Demirhan Baylan elektrische bas; Cem Aksel, Cengiz Baysal drums
opgenomen: Babajim Studio’s Istanbul (Turkije) 2012
release: 2012
label: TryTone
tracks: 10
tijd: 54:43
websites: www.oguzbyukberber.net - www.trytone.org
door: Jan Jasper Tamboer



In de beeldende kunst kom je het vaak tegen, schilderijen met de vermelding 'zonder titel'. Bij jazzmuziek krijgen composities doorgaans wel namen, ook al is het verband met de muziek meestal arbitrair. Op 'Gibi' van het Oguz Büyükberber Trio krijgen alle stukken het opschrift 'adsiz', wat Turks is en 'zonder titel' betekent. Ze zijn te onderscheiden door de nummers 1 tot en met 10.

Het album opent met opeenvolgende korte thema's, die telkens verschuiven en versnellen. De muziek klinkt nerveus in het hoog en dito gejaagd in het laag. De drie lijken elkaar op te jutten. Het tempo stijgt niet alleen, maar daalt weer en gaat vervolgens op en neer. Op het eind van de song is de baspartij breed en traag uitgevouwen.

De ritmesectie van het Oguz Büyükberber Trio is fors met zijn zware baslijnen, de klarinettist lijkt daar soms ver bovenuit te dwarrelen met frivole melodieën. Het toch al imponerende karakter van het instrument van Demirhan Baylan wordt hier en daar nog eens versterkt door een portie distortion op zijn elektrische bas.

Büyükberber verloochent zijn Turkse achtergrond niet. Luister eens naar de massieve baspartijen van Demirhan Baylan en het bonkende slagwerk van Cengiz Baysal. Dit is ongetwijfeld heavy rock. Die is dan wel vermengd met onmiskenbare freejazztinten op de uit de bocht vliegende klarinet van Büyükberber. En zelfs hierin hoor je Turkse folklore terug.

Verderop tref je een dergelijke schijnbare ontsporing aan. Ondertussen komt er een lading energie vrij die het lijf verwarmt en het hoofd verhit. Soms wordt die enigszins beteugeld, met alle ingehouden spanning van dien, elders laat het trio haar de vrije loop. De betrekkelijk zachte krachten van de klarinet weten van geen wijken ten opzichte van het robuuste vermogen van de ritmesectie, doordat het instrument met furie wordt bespeeld.

De ontwrichting kan af en toe bij alle drie volkomen zijn, maar een echte psychose wordt het nooit, ze komen steeds weer bij zinnen door een nummer netjes af te ronden. Paranoia lijkt geen drijfveer te zijn, eerder levenskracht die een vervulling zoekt. Het trio kan ook onbezorgd vrolijk klinken, en zelfs teder. Kortom, over de geestelijke gezondheid van het Oguz Büyükberber Trio zijn zorgen ongegrond.

Oguz Büyükberber Trio
Carte Blanche, Bimhuis, 21 september 2012