Vrije val van Three Fall pakt goed uit
CONCERTRECENSIE. Three Fall, 't Schuttershof Middelburg, 12 november 2012
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Tsja, blijf daar maar eens rustig bij op je stoeltje zitten. Het jonge Duitse trio Three Fall was net begonnen aan het concert en zijn kenmerkende funkjazz denderde al door de zaal. En dat met een bezetting van drums, tenorsaxofoon en trombone. Middelburg maakte al eens kennis met dit bijzondere gezelschap. Vorig jaar stond het op het grote podium van het International Jazzfestival Middelburg. Dit concert was de reprise in 't Schuttershof.
Sebastian Winne, Til Schneider en Lutz Streun pakten met beats en vernuftige breaks stevig uit.
In openingsnummer 'Fiets' maakten de heren hun handelsmerk meteen waar. Drummer Sebastian Winne zette met een patroon van zestienden op de hi-hat, een harde basdrum en gesyncopeerde klappen op de snaretrommel een stevige beat neer. Tenorsaxofonist Lutz Streun en trombonist Til Schneider speelden om beurten een strakke en groovy lijn. Wanneer de een soleerde schoof de ander na verloop van tijd zijn begeleidende partij in de solo en nam die over. Een mooi spelletje, dat er makkelijker uit zag dan het daadwerkelijk moet zijn.
Beats en vernuftige breaks in dit soort stukken zijn hun verwijzing naar het hip-hopgenre waar ze veel inspiratie uit halen. En uit andere populaire muziek zoals die van de Red Hot Chilli Peppers. Hun tweede album 'On a walkabout' is volledig gewijd aan nummers van deze groep.
Toppunt van een moddervette groove was hun vertolking van 'Killing in the name of' van Rage Against The Machine. Dat bracht nog een ingrediënt aan de orde: humor. Het statement “Now you do what they told you” van de getergde RATM-zanger Zack de la Rocha klonk nasaal en geknepen uit de trombone van Schneider. Ook leuk: de manier waarop ze het haperen van een naald op een plaat integreerden in een stuk, of hun interpretatie van al dat gepraat in de politiek weergaven.
Regelmatig gooide de band het over een andere boeg zoals in het stuk waarin hun musical journey into Africa vertolkt werd. Of, met hun meer melancholische en filmische kant. Het mysterieuze 'Voodoo logic' met vreemde plokgeluiden en didgeridoo-achtige klanken, was hier een voorbeeld van. Streun wisselde de tenorsaxofoon frequent in voor de basklarinet. Hij maakte indruk wanneer hij daarop fluisterzacht de thema’s speelde en sober en breekbaar zijn tonen vormde. De heren creëerden niet alleen krachtige dynamiekverschillen door tussen uitvoeringen van stijl te wisselen, maar ook in de nummers zelf. Dan stapten de blazers gezamenlijk een stukje weg van de microfoons en lieten zo het volume dalen.
Three Fall op het podium van 't Schuttershof in Middelburg.
De laatste tijd experimenteert Three Fall veel met elektronica. Via octavers en pitch shifters werden partijen een octaaf eronder gedubbeld of voorzien van een stapeltje harmoniserende tonen. Het gebruik hiervan tijdens het concert was smaakvol. 'Baspatronen' klonken zeer dik en uit het niets leek slechts een saxofoon of trombone een akkoord te kunnen vormen.
Af en toe nam men real-time een partij op met een loopstation en speelde die direct af. Dat gebeurde soms ingenieus midden in een solo waardoor Streun of Schneider complexe vraag- en antwoordspelletjes konden opbouwen. Daarentegen werd het stuk 'Nevertheless' helemaal gedragen door een enkel eenvoudig partijtje dat uit het loopstation kwam. De daardoor lage spanningsboog werd verder niet gecompenseerd door het spel er om heen.
Streun wilde altijd al in een trio spelen, een magische formatie in zijn optiek. Maar niet op een geijkte manier en daarom probeerde hij het met twee blaasinstrumenten en drums. Het ontbreken van een akkoordinstrument en een bas voelde als het ontbreken van grond onder hun voeten. Een vrije val dus, a free fall. Zo kwamen ze aan hun naam: free fall - three fall. Het concept pakt bij deze groep goed uit. Bleek ook uit de gevoelige toegift: hun versie van Nirvana’s 'Heart shaped box'.