Toch klinkt 'Gas Station Sessions' wel weer fris ten opzichte van het eerdere album. Het concept dat Fuhler hanteert is nog lang niet uitgeput en kent per definitie verrassingen en onvoorspelbaarheden. De composities bevatten voldoende losse eindjes om samen met de improvisaties de indruk te wekken alsof het geheel spontaan is gecreëerd. De vergelijking met de impro-avonden van mensen als Wilbert de Joode en Michael Vatcher in de Amsterdamse Zaal 100 ligt voor de hand, hoewel die volledige vrijheid kennen.

Tot die improscene behoort ook Nora Mulder, die met haar cimbaal een prominente inbreng heeft vanwege het betrekkelijk exotische karakter van het instrument. In het collectief dat Corkestra is, wijkt zij positief af. Om dezelfde reden geldt dat ook voor Vatcher met zijn zingende zaag, maar die wordt slechts beperkt ingezet. Het gezelschap is overigens lekker divers en dus modern, met muzikanten die verschillende achtergronden hebben als jazz, rock en klassiek.

Spanning wordt opgebouwd door korte noten te laten contrasteren met lang aangehouden tonen. Snel daarna lijkt de materie herschikt te worden door een explosieve botsing van klanken. Percussionist Vatcher brengt sprankelende accenten aan met allerhande ritmeattributen en Anne La Berge blaast alarmerende noten op haar fluit. Tobias Delius speelt zwoele melodieën op zijn tenorsaxofoon tegen een ontregelende instrumentatie, als een parodie op een klassieke nachtclubsfeer.

'Gas Station Sessions' lijkt geboren te zijn uit nieuwsgierigheid. Die heeft geleid tot levendige, vitale muziek op een communicatief hoog niveau. De veroorzakers hiervan hebben allemaal zo hun andere projecten en bands. Hopelijk blijven al deze prachtige muzikanten voorlopig bij elkaar, al zijn het er maar liefst negen.